profil

federico garcia lorca

yürek

bu istek çeşmesi

yitiyor

gün oturan bir hayalettir.

bütün geceleri sevmek için tek bir günü iyi anla

hangi ay toplayacak

senin kireçli, zakkumlu acını

çığlık

bir servi gölgesi bırakıyor rüzgârda

kız karalar giyinmiş

düşünüyor, dünya ne kadar küçük

ve yürek ne kadar geniş

ne sen, ne ben nasıl olsa

hazır değiliz karşılaşmaya

ölüm

başında solmuş portakal çiçekleri

bir yoldan gidiyor

günlüğün

beyaz dumanı üstünde

köstebeğe benzer bir şeyleri var elin

ve kararsız bir kelebeğe benzer

gece yürümeyi sevmiyorum

gece uyumak içindir

sular yatağını yitirsin istiyorum

rüzgâr koyaklarını yitirsin

yosunlu kanatları vardır ölülerin

iki sülündür kulelerden uçan

temiz ve bulutlu rüzgârlar

ve gün bir oğlandır sustukça yaralanan

en küçücük bir el bile

kıramaz suyun kapısını

ne kadar uzağım senden

seninleyken

ne kadar yakınım ana

sen gittiğin zaman

aşk, taşa kazılmış belirsiz bir yüzdü

unutuş, bir monokl üstünde üç damla mürekkep

bitkilerin yaprakları, özleri bulutlarda

çiçeksiz bir sap çölü

boştur aramak yolda, gecenin

yolculuğunu unuttuğu girintiyi

pusuda beklemek, paçavrasız

kabuksuz, ağıtsız bir sessizliği

örümceğin minicik şöleni bile çünkü

bütün göğün dengesini bozmaya yeter

ırmaksı bir çıplaklığı arıyordun sen

tekerleği yosuna bağlayacak boğayla düşü

acının atasını, akçiçeğini ölümümün

gizli ekvatorunun yalımlarında inleyen

yaşamaktan uzak durulabilecek kıyıları var göğün

ve birtakım gövdeler kendini yenilememeli şafakta

ölü tuzlalar boyunca

unuttum seni sevdiğim

kim dilerse bir yürek

unutuşumu istesin benden