ilerlemenin bolluk, özgürlük ve eşitliğe doğru bir gidiş olduğu ve bu üç amacın birbirine sıkı sıkıya bağlı bulunduğu fikri, tarihin sürekli bir biçimde çürüttüğü bir ideolojiden başka bir şey değildir.insan kültürü her şeyden önce içgüdülerin bastırılmasıdır.
her toplumsal sorun, son çözümlemede geçmişle gelecek arasında bir mücadeledir.
diderot: insan ancak, ödül bekleme ya da cezadan korkma gibi bayağı bir neden olmaksızın, tüm tutkularını kendi türünün genel çıkarı için seferber ettiğinde tam ya da erdemli insandır: bu, yiğitçe bir çaba olmasına karşın, asla kendi özel çıkarlarıyla da ters düşmez.
kant: iyi hükümdarı tanımlayan, erdemle mutluluğun, yani yasayla bireyin, sistemle edimcinin birlikteliğidir.
montesquieu: hakların güvence altına alınmadığı ve erkler ayrımının belirlenmediği bir toplum çatısızdır.
insan, mutluluğunun ya da kendisine erdemli olduğu öğretilen şeyin peşinde koştuğunda değil; göreve, evrensel olanın nüfuzundan başka bir şey olmayan bir bilgi görevine boyun eğdiğinde ahlaksal bir öznedir. "bilme cesaretini göster. kendi öz anlığını kullanma cesaretini göster." der kant.
augustinus: insan bir hasır otudur, doğanın en zayıf canlısıdır; ama düşünen bir hasır otudur. tüm evrenin onu ezmek için silahlarını kuşanması gerekmez. bir buhar, bir damla su onu öldürmek için yeterlidir. ama evren onu ezse bile, insan kendisini öldürenden daha soylu olacaktır; çünkü öldüğünü ve dünyanın kendisi karşısında sahip olduğu avantajı bilir. demek ki, bizim bütün saygınlığımız düşünmededir.
max horkheimer: tam olarak gelişmiş bir birey, tam olarak gelişmiş bir toplumun gerçekleşmiş mükemmelliğidir.
pierre soulages: resim, bir iletişim yöntemi değildir. yani, bir anlam aktarmaz; kendisi anlam oluşturur. resme bakan için, bakan kişinin ne olduğuna bağlı olarak anlam yaratır.
jean-paul sartre: insan kendi tasarısından başka bir şey değildir; ancak kendini gerçekleştirdiği takdirde varolur; dolayısıyla edimlerinin bütününden, kendi yaşamından başka hiçbir şey değildir.