eğer bir toplum, kurumlarında bir iyi anlayışını kabul ediyorsa, çok çeşitlilik gösteren bir topluluğa birtakım inançları, değerleri benimsetme tehlikesine atılıyor demektir. devlet okulunun da öğretimine ilişkin şeyleri, ailelerin ve bireylerin seçimine ait olan şeylerden ayırması gerekir; aynı yaklaşımla bir hükümet, bir iyi anlayışını ya da kötü anlayışını benimsetemez; tersine her şeyden önce, herkesin istem ve görüşlerini değerlendirtebilmesini, özgür olmasını ve korunmasını sağlamalıdır; öyle ki, halkın temsilcileri tarafından alınan kararlar, dile getirilen görüşlerin ve savunulan çıkarların olası en büyük kısmını tutsun. özellikle bir devlet dini düşüncesi, devletçe benimsetilen ahlaksal ya da düşünsel düzenin kuralları olarak belirtiliyorsa, demokrasiyle bağdaşmaz. demokraside düşünce, toplanma ve örgütlenme özgürlüğü başta gelir; bu da demokratik dizgede, devletin ahlaksal ya da dinsel inançlar üzerinde hiçbir yargı yürütemeyeceği anlamına gelir.raymond aron totaliter yönetim biçimlerinde 5 temel öge belirlemiştir:
1. siyasal etkinlik tek bir partinin tekelindedir.
2. bu parti devletin resmi doğrusu durumuna gelen bir ideolojiye göre hareket eder.
3. zor kullanma ve inandırma araçları da söz konusu partinin tekelindedir.
4. ekonomik ve mesleki etkinliklerin çoğu devlete bağlıdır ve resmi doğruya göre yönetilir.
5. ekonomik ya da mesleki bir hata ideolojik bir hataya dönüşür; dolayısıyla hem ideolojik bakımdan hem de ülke güvenliği bakımından şiddetle cezalandırılmalıdır.
kendi bahçesini hiç işleyememiş ama özel yaşamını istila edenlere ve ona kendi düzenlerini zorla benimsetenlere karşı koymuş bireyi özne olarak adlandırabiliriz. özne düşüncesi üç ögeyi bağdaştırır ve bu ögelerin her birinin kaçınılmaz biçimde var olması gerekir: ilki egemenliğe karşı direniş, ikincisi bireyin kendini sevmesi ve üçüncüsü ötekilerin de birer özne olarak tanınması ve en yüksek sayıda kişiye özne olarak yaşama şansını en yüksek boyutlarda sağlayan siyasal kurallara ve hukuk kurallarına dayanılmasıdır.