işsiz, güçsüz, tutkusuz, eğlencesiz, çabasız, tam bir durgunluk içinde olmak kadar tahammül edilemez bir şey bulunmaz insan için. çünkü öyle bir durumda hiçliğini, yalnızlığını, yetersizliğini, bağımlılığını, zayıflığını, boşluğunu hisseder. hemen o an ruhunun derinliklerinden usanç, kasvet, hüzün, keder, huzursuzluk, umutsuzluk yükselir.insan bir sazdır, doğadaki en zayıf varlıktır; fakat düşünen bir sazdır. onu yok etmek için bütün kainatın davranıp üzerine yürümesine gerek yoktur. bir buhar, bir su damlası bile öldürmeye yeter insanı. ama kainat onu ezecek olsa bile, insan kendisini öldüren şeyden daha soylu olacaktır; çünkü öldüğünü ve kainatın, kendisinden üstün olduğunu bilir. kainat ise buna dair hiçbir şey bilmez.
her zaman bir aşağısı ve bir yukarısı, daha güçlüsü ve daha güçsüzü, daha yükseği ve daha alçağı olacaktır; böylece kibrimiz kırılır, kırılan gururumuz ise toparlanır.