1950 seçimleriyle politik iktidarı eline geçiren dp'yle birlikte yalnızca şiirde değil, bütün sanatlarda devlet-sanatçı ilişkisinde yeni bir dönem başlar. dp iktidarı, deyim yerindeyse, sanatlara ancak eğlence düzeyinde ilgi duyan, kültürsüz bir yeni zenginler ya da kente yerleşen toprak ağaları sınıfının iktidarıdır. yönetici kadrolarının içinde fuat köprülü gibi bir edebiyat tarihçisi, faruk nafiz çamlıbel gibi bir şair, samet ağaoğlu gibi bir öykücü olmasına karşın dp, kültür ve sanat sorunları karşısında chp'den de geriye düşmüş, kültür ve sanat alanlarında chp döneminde atılmış olumlu adımları durdurmakla işe başlamıştır. ahmet oktay'ın dediği gibi "dp iktidarı, aydınları, kültür-sanat adamlarını fazla ciddiye almadığı ve sınıfsal bakış açılarına sahip olabileceğini hesaplamadığı köylü ve işçi kitlelerinin birikmiş öfkesine çok güvendiği için bu alanda asla iktidar olamamıştır. siyasal erki eline geçirmiş olmasına rağmen hiçbir zaman kültürel aygıtı ele geçirememiş, orada iktidar olamamıştır." sonuç olarak 1950-60 arası, kültür ve sanat alanlarında en büyük baskıların yaşandığı bir dönem olmuştur ama, şairin, sanatçının devletten kopma süreci de bu dönemde tamamlanmıştır denilebilir.
devletin ezici gücünün her zamandan çok ve ağır biçimde hissedildiği 1980'ler, eski hayallerin, umutların, ütopyaların dağılış yılları olduğu kadar bireyin hiçleniş yıllarıdır da. istenen, biçimlendirilmeye çalışılan birey, devletin ezici yetkesi altında, verilen emre uymaya hazır, suya sabuna dokunmayan, nasıl olursa olsun bir yoldan kendini kurtarma çabası içinde edilgin bir kişidir. umarsızlığı, bunalmışlığı içinde tek başınadır. yalnız kalan birey, gerek devletin, gerekse egemen çevreleri her türlü saldırısına, propagandasına açıktır. cumhuriyet tarihinde hiç olmadığı kadar özgürleşen, ipleri eline geçiren serbest ekonomi, liberal toplum yandaşları, savlarının tersine, medyaların biçimlendirdiği kişiliksiz bir birey yaratır.