görünüşe göre, insanların içinde yorulmak bilmeyen köstebeklere benzer bir sürü his koşturuyor. insanlar küçücük çocuklar gibi, en ufak bir bahane bulduklarında köstebeklerini salıp, etrafı bu tünel kazan gürültücü memelilerle tıka basa dolduruyorlar. küçük çocukların hislerini anlamsızca dışavurmalarının nedeni sadece bunu yapabildiklerini görmektir ya; aynı şekilde, bu insanlar da köstebeklerini sadece var oldukları için kullanıyor.bir yerlerde okuduğuma göre, bu masum köstebek yuvaları, dış dünyaya çıkınca köstebeklerini korumayı öğreniyorlarmış. başkalarının küstah köstebeklerinin, kendi küçük sürülerine zarar verebileceği öğretiliyormuş onlara. bir oda dolusu köstebek karmaşa ve sorun yaratır; hatta can yakar elbette. dünya sivri dikenler ve kirli köşelerle doludur; bu şartlar altında köstebeklerin ve bakıcılarının korunabilmesi için onları biraz dizginlemek gerekir.
yani yetişkinler içlerindeki hayvanları saklayarak oldukça sakin ve zararsız davranışlar gösterebilir. ama yılın ilk kar yağışı, ani bir aşk, boşanma yada etkileyici bir film karşısında birdenbire köstebekler dışarı fırlayıp yerlerde yuvarlanmaya başlar. kısacası, herkesin köstebekleri vardır, onları göremesek de.
unutmayın, ben soğukkanlıyım. tamamen zararsızım. belki köstebeklerim derinlerde bir yerde uykuya yatmıştır. belki de bir zamanlar onlar da diğerleri gibi dörtnala koşuyordu. peki, bir ara psikolojik bir ddt'den korkarak gizlenmiş olabilirler mi?
hayır.
daha çok küçükken, bedenimin hareketleri yada sevdiğim yemekler gibi detaylar dışında kendimle ilgili fark ettiğim ilk şey, içimde kemirgen yaratıkların olmadığıydı. yakında size ailemden ve onların tuhaf huylarından söz edeceğim; o zaman benim böyle olmamda hiçbir rol oynamadıklarını anlayacaksınız. onlara karşı hiçbir şey hissetmeyişimin elbette bir etkisi olmuştur. doğru, kendimi elimden geldiğince güvenilmez kıldım ama bilin ki, çoğu zaman numara yapıyordum. bastıracağımı düşündükleri her tür tepkiyi ortaya döktüm. başka bir deyişle, gizlediğim köstebekler varmış gibi yaptım.
bunları yazarken, başıma hiçbir zaman korkunç şeyler gelmediğini açıkça görebiliyorum. bugün beni bu duruma getiren en ufak bir zarar gördüğümü hatırlamıyorum. ne kadar derine insem de, içimde hiçbir şey bulamıyorum. görünüşe göre ortada geçerli bir neden yok; hatta hiçbir neden yok; ama içim bomboş. köstebeklerim yok.