ses

dost körpe

karanlığın içinden adımı fısıldayan, gizliliğin bedenlenmiş sesi oldun hep. ve ortalık aydınlandığında beklentiler kaldı geriye. ruhumun siyahlığın egemenliğindeki boşluğunda sabahın yapraklara ve kuşlara sindiği, topraktan yaşamın kokusunun yükseldiği bir bahçenin penceresini açtın, ve o pencereyi kapadığında, çok güçlü bir ışığın ardından oda karanlığa gömüldüğünde duvarla gözler arasındaki mesafede şekiller oluşturup duran, kişiye özel ışıltılar gibi, mor bir yaşam oluştu yakınlığa en uzak bölgemde. bu morluğun içinde yaşadım haftalarca, seni özleyerek, her yaklaştığında, her dokunduğunda uçsuz bucaksız, ıssız çöllerime yağan yağmurlarla içime sızan yaşamı hissederek. yağmurlarını öyle sevdim ki, kendi güneşimi erteledim yağışlarını biraz daha seyredebilmek için.