gece bir geyik bahçesidir bazan
ürkek, korkulu, nefes nefese
çünkü hep birileri gelecektir
hep birilerine gidilecektir
düşlerin ve şarapların üstüne
işte düş de, şarap da bozgunda
tatsızdır camın önündeki deniz
süzülen martılardan ne çıkar
geldiler gürültüleriyle
beşli, onlu bir can sıkıntısı
hiç kıpırdamaz, hiç anlamaz
çünkü biz demek ben değiliz
kuşun nasıl uçtuğunu bilmeyiz
bir yeşilin ne olduğunu da
bir geceye mi çıkıldı? onlar da var
yürekleri ve elleri nasırlı
kimseler bir şey anlatmıyor
çiçeğe, suya, göğe ait
nasılsa bir aradalar
saatler ölümle bitişik ama bilinmez
işte gidiyorlar mı? gitsinler
bardak ve sokak onun olur böylece
bozulmuş estamp bir gökyüzüydü
bazı adamlarla daralan
böylece kalkar engel
bir duyudur oturduğu yerde artık
çocuklarla çocuk olan
çıkarır salar mavi kuşları
kendi göğüne kendindeki ormandan
demek gittiler. iyi öyleyse
duyabilir saatlerle ölümü
isterse eşkıya bir aşkla süsler
bazan da acılarla onu
iskelede bir vapur vardır, o güzel
iki kişi yeter dünyayı anlamaya
birinin ağlamasıdır herkesin ağlaması
tutar yüzünü elleriyle siler
ne olur geyikleri bahçede bırakın
ne anlatabilir çoklar çoklara
işte bir cam parçası, bir çakıl
hadi gidip biraz yalnız kalın
elbette kavgamız yine kavga
elbette aşkımız yine aşk
bakın konyaklar içiliyor
hüzünden yapılıyor denizler
ama hadi, yalnız kalın
bir çocuk mu ağlıyor? duydu
çünkü bütün çocuklar ondan geçer
kırık oyuncakları, kirli yüzleriyle
kamburunu çıkartır, usulca yürür
en iyi böyle duyulur gece
gece çoğaltılmış bir umudur
sessiz vapurlarla, kısık ışıklarla
adamlar bir şey arar içkilerden
kadınlar bekler yünleri ve hüzünleriyle
o da bir kadındır sıkıntılar yapan
renkli kağıtlar ve elişleriyle
elbette büyütür bir gökyüzünü
el sallar gece otobüslerine
bir gazete alır, bir cümle yazar
çünkü herkes korkar yalnızlıktan
ve her yerde bir intihar vardır
kendisiyle yenilir her hüzün
bırakın geyikleri bahçesinde
birlikte söyleyelim teklerden koro
"her yerdeki intiharları durduralım
her biçimdeki intiharları durduralım"
ama hadi, yalnız kalın