insanlık durumu gerçekten mutlu bir hal olsaydı, mutlu olmak için, halimizi düşünmekten bizi alıkoyacak oyalanmalara ihtiyaç duymazdık.insan ölüme, sefalete, cehalete çare bulamadığından, mutlu olmak için bunları hiç düşünmemek gerektiğine karar vermiştir.
bizi sefaletimiz karşısında teselli eden tek şey oyalanmadır. ve fakat tam da bu en büyük sefilliğimizdir. çünkü bizi kendimizi düşünmekten alıkoyan ve farkına varmadan bizi kendi mahvımıza sürükleyen esas şey budur. bu olmasa usanç içinde kalırdık ve bu usanç bizi sağlam bir çıkış yolu aramaya sevk ederdi. fakat oyalanma bizi eğlendirir ve fark ettirmeden bizi ömrümüzün sonuna erdirir.