acı

georges bataille

yazarın, kendi yapıtı tarafından ölüme gönderilmesi -"mutluluk bedene yararlıdır ama ruhun güçlerini geliştiren acıdır. zaten acı, her defasında bizde, kendimizi her defa gerçeğin içine koymak, her defa alışkanlığın, kuşkuculuğun, düşüncesizliğin, kayıtsızlığın kötü otlarını kopararak bizi, olayları ciddiye almaya zorlamak için daha az gerekli olmayacak bir yasayı bulmadı mı? mutlulukla, sağlıkla uyuşmaz olan bu gerçeğin yaşamla uyuşmaz olduğu doğrudur. acı sonunda öldürür. her yeni büyük bir acıda, dışa doğru taşan ve gözlerimizin önünde, zamanımız boyunca ölümcül dolambaçlılığını geliştiren bir damarı hissederiz. ve tüm dünyanın alay ettiği yaşlı beethoven'ın, yaşlı rembrandt'ın korkunç çökmüş yüzleri yavaş yavaş böyle oluşuyor. ve eğer kalbin acısı yoksa, gözlerin torbaları ve alnın kırışıklıkları hiçbir şeydir. ama güçler başka güçler olarak değiştiklerine göre, süregiden canlılık ışık haline geldiğine ve yıldırımın elektriği fotoğrafladığına göre, kalbimizdeki sessiz acı kendi üstünde bir bayrak -her yeni acıda bir imgenin görünür sürekliliği- gibi yükselebildiğine göre, bize getirdiği tinsel bilgi için, bize verdiği fiziksel acıyı kabul edelim: bedenimizi parçalanmaya bırakalım; çünkü ayrılan her yeni parça, daha yetenekli başkalarının gereksinmediği acıların pahasına onu tamamlamak, coşkular yavaş yavaş yaşamımızı ufaladıkça onu daha sağlam hale getirmek, yapıtımıza eklemek için, bu kez ışıklı ve okunaklı olarak geri dönüyor."