sevgili karen,bizi düşünüyordum. bizim hikayemizi. nasıl toparlayabilirim? mükemmel miydi? çok zor. benim etrafımda geçen bir hikaye kocaman bir karmaşadan başka bir şey olamaz. ama emin olduğum bir şey var: birlikte geçirdiğimiz günler sonsuz güzellikteydi. kabuslar, akşamdan kalmalar, sevişmek ve yumruklamak, şehrimizin göz kamaştırıcı bu yanardöner deliliği. yıllardır uyandığım, batırdığım, özür dilediğim, kendimden geçtiğim ve hepsini tekrar tekrar yaptığım yer.
bir yazar olarak mutlu sonlara hemen inanırım. oğlan kızı alır. kendini ondan korur ve ekran yavaşça kararır. aşık bir adam olarak böyle bir şey olmadığının farkındayım. gün batımı diye bir şey yok. sadece şu an var ve sadece ikimiz varız ki bazen bu korkutucu derecede çirkin olabiliyor. ama gözlerini kapatırsan ve kalbinin fısıltısını dinlersen, sadece denemeye devam eder ve asla vazgeçmezsen, kaç kere yanlış yaparsan yap başından sonuna kadar, "tekrar buluşuncaya kadar" biçiminde o fısıltı belirsizleşiyor. bu kadar. nasıl bitireceğimi bilemedim. çünkü daha bitmedi. sen oldukça, ben oldukça, umut oldukça asla bitmeyecek. bir de nezaket.