herkesin trajedisi mevsimsizdir
korkunun kelime haznesi dar
oysa hayat, kelimelerden çalınmış sırlarla sürdürülür
kendi etrafında dönen her şey çıldırır
insan gibi, dünya gibi, kalp gibi, girdap gibi, ruh gibi
ulak mı
rüzgar mı yüzümüzü büyüten serinlik
hangi sabahın boş kızıllığı
hangi sıradan günün mucizeye saplı hançeriyiz
yine otoban
yine ezilmiş kediler
neden sadece köşelere ağ kuruyor örümcek bunu niçin tartışmalı
demek bir köşesi olmalı hayatın tuzak kurmak için hayale
cinselliğin derin devletidir kadınlar
her insanda bir iskele bulur, yanaşır acı
sahiller kayalıklarla ne kadar gizlense de
tedavi sansürdür hayata
meğer yalnızmışım
savaşı kaybettiği için barış yapan bir lider kadar
insan üzülmeyegörsün ona hayat hep suçluluktur