bu aşağılık dünyada hedefi asla tam on ikiden vuramazsın.varoluşun önemli, hatta trajik anlarında, insan bedensel bakımdan iyi sunulmuş her dişinin çekimine kapılır; erkekler böyle anlarda hep annelerini düşünürler.
sirkler kapanır, müzikholler iflas eder; ama soytarılar ezeli gösterilerine devam ederler.
hayatta insanların kendilerinde tamamıyla beklenmedik birtakım kaynaklar keşfettikleri ve tarihsel koşulların yarattığı şokla, özgün bir esinlenmenin ışığı altında ellerinden gelenin en iyisini ortaya koydukları anların var olduğu bir gerçektir.
gerçek sanatçıları bilirsiniz: asla kendilerinden hoşnut değildirler.
rolünü sonuna kadar götürüp seçtiği kişiliğe ve oyuna ölünceye dek bağlı kalmaktan başka insanın ulaşabileceği bir gerçeklik yoktur. insanlar tarihi, yetim doğmuş biricik gerçek içtenliklerini böyle oluştururlar.
insanların kendilerine inanmaya gereksinimleri vardır, güzel onur gösterileri ise nadirdir.
insan, erkini namuslu işler yaparak tutamaz elinde. dünya güzel bir çöplüktür, onun boyuna uygun davranmak gerekir.
ölüm nedir ki? yalnızca bir yetenek eksikliği.
her şey sonunda devrilir. istediğiniz kadar en büyük olun, en yukarıya yerleşmiş olun, düşüş yolunuzu gözler. insan kendini yerde bulur.
hepimiz günden güne çöküntüyü tanırız. inkar etmenin yararı yok.
sonuç olarak, tüm söyleyebileceğim, her allahın günü insan olmadığım için kendi kendimi kutladığım. yüreğim yok benim. tanrıya şükürler olsun.