yazarı daha sonra ispanya'da, italya'da çevirmenleriyle tartışırken, venedikli arkadaşlarıyla şakalaşırken ve vercors yaylası'nda, bir başına, bir yandan yükseklerde sisler arasında yürürken bir yandan da mesleğinden, dilden, üsluptan, roman kurgusundan ve karakterlerden söz ederken izliyoruz. bu defa alplerin ihtişamına açılan başka bir çalışma odası. görüntüler, yazarın hayranlık duyduğu ve kendi çalışmalarından söz eden sanatçılarla yapılan söyleşilerle destekleniyor: sinemacı ve romancı dai sijie, çizer sempe, şarkıcı thomas fersen, ressam jürg kreienbühl.
tekrar paris'teyiz: yazar, bu defa bilgisayarının önünde, sözlüklerinin arasında. en büyük tutkusuymuş sözlükler, öyle diyor. hatta filmin sonunda, penacchionni olan soyadından gelen pennac adı altında robert'in p harfinden önadı daniel'le birlikte sözlüğe girdiğini öğreniyoruz.
her neyse, annem, bu filmi, onu kendisi için kaydetmiş olan ağabeyim bernard ile birlikte izliyor. başından sonuna kadar, koltuğunda kıpırdamadan, gözünü ayırmadan, ağzından tek bir kelime çıkmadan hava kararana kadar izliyor.
filmin sonu.
jenerik.
sessizlik.
sonra, bernard'a doğru usulca dönerek soruyor:
"sence bir gün bu durumdan sıyrılabilecek mi, ne dersin?"