dün gece yağmur yağdı kente
sonra sabah, güneşte ayıklanmış
bir kahvede düşünüyorum
sen geleceksin ya, dalgınlık
kopuverdi bir daldan, sallanarak
geçen bayrak açmış bir bulut
sonra ikindi ve akşam, bakarsın
uyurken bir daha o yağmur
fal çıktı. köpükler içinde kaldı deniz
tepeleme çiçek dolu bir sandal
eylülün eskil çadırına giriyoruz
işte, büyücü martının bozgun çağrısı
uyurgezer yosunları delirten poyraz
odalara sığınan ürkü yaprakları
işte, çırpınan bir kavağın
yalnızlık sanrısı dolaşıyor bahçede
melez yapraklar, sararması yasaklanmış
bitimsiz bir zamanın cansıkıntısında
hatmi alı ışıklarla karıştırılan
huysuz kuşların dağıttığı rüzgar
başka bir yüzyılın rengi bu
ilkel bir oymağın kurban sunağı
bunamış bir papağan gibi dilsiz
eski günler düşünde bir gökyüzü
karanlığın kuştüyleri doluştu
eşzaman balkona. hüzün çekilmez
tanıdığım bütün mumları yakın
ölülerin bilinciyle arınmış
ve geleceği onaramıyorum
o bizim sayvan çocukluğumuzdu
yaşanır yalnız bu aylak güzlerde
gelecekten geçmişe doğru
yaz sonu durdurur sokakta
tenha bir duvardan sarkıp, nereye böyle
düşünsene, orda kimse yok, yalnız akşam
telaşla düşer öne, hadi gitme
bak işte boşalmış perde, yağmur bu
rüzgar çıktı, düşünsene, fırtına, dolu
lambalar yanacak nerdeyse, saat
o saat değil, düşünsene
önce küçük rüzgarlar uyanırdı
dört perili kestanelikte
güneşin ipeğini çözerdi bir tavus
ama gerçekdışıydı sabah
doğallığını yitirmiş bir ölüm gibi
umarsız karşıla ikisini de
ey perdenin önünde oynaşan dörtleme
sen zaman değilsin, döne dur
küçük bir inanç yeter bana
ve güze inanabilirdim
ama biter mevsim, öteki başlar
saf değil doğa, oyalandım
ama kanmadım, bana ne isli yağmurdan
çinko sesinden, hem güvenemem ağaca
düşünemem oluklardan akıp gideni
de ki, benim zamanım başka
günler kısaldı, mevsimler de
ve yıl, bir öğrencinin okul defterinde
dört sayfa resim, öyle yarım yamalak ki
doğa gibi, bir bakıyorsun kar yağıyor
elimle bir anda dönüyorum ilkyaza
bahçe yinelesin dursun kendini
telepinu değilim, ölüp dirilemem
okul defterinde bırakın beni