hakikat için geçerli olan mutluluk için de geçerlidir: kişi ona sahip olmaz, onun içinde olur. aslında sarmalanmış olma duygusundan başka bir şey değildir mutluluk: annenin içindeki o ilk sığınağın sonraya kalmış imgesi. ama işte bu yüzden, mutlu kişi hiçbir zaman mutluluğunun farkında olamaz. mutluluğu görebilmek için dışına çıkması, yeni doğmuş gibi olması gerekir. "mutluyum" diyen yalan söylüyor ve mutluluğa başvurmakla ona karşı suç işliyordur. ancak "mutluydum" diyen kişi sadıktır mutluluğa. bilincin mutlulukla tek ilişkisi şükrandır. hiçbir şeyle kıyaslanamayacak haysiyeti de oradan gelir.
mutlu olup olmadığımızı rüzgarın sesinden anlayabiliriz. mutsuz insana evinin korunaksızlığını anımsatır bu ses; onu kış uykularından, huzursuz düşlerinden uyandırarak. mutlu adam içinse korunmuşluğunun şarkısıdır. öfkeli uğultusunda, artık ona karşı etkisiz olduğunu itiraf eden fısıltıyı da işitir.