gerçek güç, her zaman başkaldırandan doğar.stendhal: ne yapabileceğimi ben, sadece ben bilirim. başkaları için ise ancak bir belkiyim.
kan dökülmedikçe ve ölüm olmadıkça umutsuzluğa düşüyoruz; sanki ancak idam mangaları ve ölümle kuşatıldığımız zaman yaşadığımızı anlıyoruz.
bizim yaşamımızı uzatan başkalarının ölümüdür.
montaigne: ölümü önceden tasarlamak, özgürlüğü önceden tasarlamaktır.
alınyazısı her zaman meleklerin gölgesinde yazılmaz.
acıyı bilmek gücümüzü kırar; bizim farkımıza bile varmayan acının farkına vardığımız anda onun kurbanı oluruz.
hepimizin kendi yaşamımızı sürdürebilmek için yaşamımızı gören ve bilen birine ihtiyacı vardır.
zenginliklere sahip oldu mu her şeye sahip olduğunu sanan insanı anısı ne acıdır!
bütün yaptıklarından sonra, hala sevgiyi hak ettiğine inanabiliyor musun? yaşam kuralının değişebileceğini ve sahip olduğun her şeyin yanı sıra bir de sevgiye sahip olabileceğini mi sanıyorsun? saflığını bir dünyada yitirmişsin, bir başka dünyada onu yeniden elde etmeyi bekleyemezsin. belki içinde sevginin yeşerdiği bir bahçen vardı bir zamanlar. benim de vardı, minik cennetimdi o benim. ama artık ikimiz de yitirdik. o bahçeyi anımsamaya çalış; çünkü kendi yaptıkların yüzünden bir daha bulmamak üzere yitirdiğin şeyi bende hiç bulamayacaksın. nereden geldiğini ya da ne yaptığını bilmiyorum. bildiğim tek şey, sonradan senin bende yok ettiğin şeyleri, yani düşleri, saflığı, senin de beni tanımadan önce yitirmiş olduğundur. bir daha ikimiz de eskisi gibi olamayız.
insan ancak bir başkasının bakışını ve okşayışını kabullenebildiği oranda kendisini bırakabilir, kendi bedeninden uzaklaşabilir.
ey ömürsüz güzellik, yirmi yıl sonra senden geriye ne kalacak?