büyük insanlar, insanları mutlu edebilmekten keyif alırlar.kanılara ve hayal gücüne dayanan bir düzen bir süre hakim olabilir; tatlı, hoş bir düzendir üstelik. güce dayalı düzen ise daima hüküm sürer. dolayısıyla kanı, dünyanın kraliçesi gibidir; ama güç dünyanın tiranıdır.
zorbalık, kendi sahası içinde olsun olmasın her şeye ve herkese egemen olma arzusudur.
iki parmak derinliğinde de olsa suya girenlerin ıslanması gibi, yüksek bir bilgelik mertebesine erişmemiş olan herkes eşit derecede aptal ve kötüdür.
ihtiyaç duyulan her şeye sahip olmak iyi değildir.
zihni bir nebze olsun rahatlatmak elzemdir; fakat bu en büyük taşkınlıklara kapı açar. sınırları çizelim. eşyada sınırlara rastlanmaz. hukuk bu sınırları koymaya çalışır, insan zihni buna tahammül edemez.
çelişki hakikate dair yetersiz bir göstergedir. kesin olan pek çok şey çelişir. yanlış olan pek çok şeyde çelişki bulunmaz. ne çelişki yanlışlığın göstergesi ne de çelişmezlik doğruluğun göstergesidir.
isteyip de yapamamak mutsuz olmaktır. oysa insan mutlu ve bazı doğrulardan emin olmak ister; ancak buna rağmen ne bilebilir ne de bilmemeyi arzulayabilir. şüphe bile edemez.
doğrular da, ne alkış ne dünya malı, kendileri için hiçbir şey almazlar; sadece kendilerine ait, söz geçirdikleri tutkuları vardır: iştahına hakim olmalısın.