ortalık amcıktan geçilmiyordu.hayat bize sürekli yeni fırsatlar, yeni kaynaklar sunar, hareketsizliğe indirgendiğimizde bile. hayatın hesap defterinde dondurulmuş kredi diye bir şey yoktur.
parasızım, çaresizim, umutsuzum. dünyanın en mutlu adamıyım.
yağmurlu bir günde yapılacak iki şey vardır ve fahişeler zamanlarını asla iskambil oynayarak harcamaz.
sözünün eri bir erkeğe nadiren rastlanır.
büyük bir gün bekliyordu beni. günler, hatta. daha birkaç gün önce burada oturmuş, nereye gitsek diye kafa yoruyorduk. dün de olabilirdi. ya da bir yıl önce. ne fark eder? insan gerilir ve sonunda çöker. zaman da çöker. fahişeler çöker. her şey çöker. bir çırpıda.
"ebedi dişi bizi her daim içine doğru çeker." (goethe)
zaman zaman patlayan, bizi yaralayan ve içimizi dağlayan; bizden iniltiler, gözyaşları ve beddualar koparan sayfalar okuyorsak bilin ki bunlar sırtı duvara dayalı, tek savunması sözcükler olan biri tarafından yazılmıştır; sözcükler dünyanın yalancı ve ezici ağırlığından, yüreksizlerin kişilik mücadelesini çökertmek için yarattığı işkence aletleri ve çarklardan daha güçlüdür.
ev, şapkanı astığın yerdir.
hiçbir şey etkilemiyor beni; ne deprem, ne patlama, ne ayaklanma, ne açlık, ne savaş, ne devrim. her türlü hastalığa, felakete, acıya ve sefalete karşı aşılıyım. yıkılmaz bir kalenin içinde yaşamak gibi. kendime ait küçük bölmemde otururken dünyanın yaydığı bütün zehirler geçiyor ellerimin arasından. tırnaklarım bile kirlenmiyor. kusursuz bir bağışıklık. dünya havaya uçabilir; ben yine de virgül ya da noktalı birgül koymak için bölmemde olacağım.