boşluk hep vardır. boşluk bir tür yoğunluktur aslında. biz içini göremediğimiz için boşluk diyoruz ona. her şiirde sözcüklerin dolduramadığı bir boşluk vardır. en kusursuz şiirde bile var olan bu boşluğu yalnızca şairin kendisi bilir. boşluk denen bu gizden bir tane daha, bir tane daha şiir yazar, boşluğu dolduracak şey bir başka şiirdir sanır. şiirler yalnızca birbirlerinin boşluklarını doldururlar oysa. temel giz orada durur. olduğu gibi durur; onca tıraşlandığı halde hiç tıraşlanmamış bir elmas gibi durur. bütün sükuneti, ele geçirilemezliği, vazgeçilmezliği, ışıltısı ve direnciyle durur. serüveni sürdüren de budur.
kendi boşluğunuzla yüzleşmeden varlığınızı dolduramazsınız. şiir bizim kendimiz olmaya açılan kapımızdır. ama bazen kendi kapımızı yüzümüze kapatırız. kim olursanız, ne olursanız, nasıl olursanız olun; ama kendinize girip çıktığınız bir kapınız olsun çocuklar. az olun; ama hakiki olun! bir gün kendi kapınızı çalacak yüzünüz olsun!
boşluk dediğin de bir yoldur aslında; ama onu görebilmek için yolu bir boşluk olarak görmen gerekir.