insan hiçbir zaman büsbütün yalnız değildir dünyada. en kötü durumda, bir çocuğu, bir delikanlıyı ve zamanla olgun bir adamı, yani kendisinin eski bir halini bulur yanında.olgunluk, kendine yeten bir yalnızlıktır.
"kendimizle başkalarını ayırt edebildiğimiz zaman genç olmaktan çıkarız."
gençliklerinde en ateşli görünen kişiler, genellikle olgunluk yıllarında kuşkucu kesilirler; gençken kuşkucu olanlarsa yaşlandıkça cinsel konularda toylaşırlar.
yaşlanmaktan daha acı bir şey var: çocuk kalmak.
otuzunu aşmış herkes gençliği ile yapabileceği en korkunç yanlışı özdeşleştirir.
gençler, kendileriyle başkaları arasında bir ayrım görmezler; insan kendisiyle başkalarını ayırt edebildiği zaman olgunlaşır.
bir ulusun gençliği zengin bir yaşlılıktır. bilgelikle gençliğin birleşimidir deha.
insan hayatını bir güne benzetecek olursak yaşlılık en sıkıcı zamandır; çünkü tıpkı akşamüstü, günün bütün işi sona erdiğinde olduğu gibi, insan ne yapacağını bilemez.
çocuk olmanın hiçbir güzel yanı yoktur. yaşlandığımız zaman, çocuk olduğumuz günleri hatırlamaktır güzel olan.
bütün deliler, bütün serseriler, bütün caniler bir zamanlar çocuktular; senin gibi oynamışlardı, gelecekte onları güzel bir şeyin beklediğine inanmışlardı. daha hepimiz üç yaşındayken, yedi yaşındayken, başımıza daha hiçbir şey gelmemişken, her şey sinirlerimizde ve kalplerimizde uyurken.
her şey insanın çocukluğundadır; o anda şaşırtıcı bir irkilti gibi duyulan geleceğin büyüleyici niteliği bile.
en eski tutkuların, çocukluk dönemindeki tutkuların dışında bütün tutkular silinip gider. çocukluğun hırslı ve şehvetli düşleri bir türlü yatıştırılamaz; çünkü onları tatmin edebilecek olgunluk çağı fırsatı kaçırmış, o taze duyarlıktan ve o duyguların ilk olarak ortaya çıktıkları çevreden uzaklaşmıştır.
anıların bizi bu kadar mutlu etmesi bu yüzden olmalı: çünkü anılarda dünyaya uyanışımızı, dünyayı tanıyışımızı yeniden yaşarız.
derdini söylemekle ona çare bulmanın aynı şey olmadığını anlamakla insan çocukluktan kurtulur.
hayatın zenginliği unuttuğumuz anılardadır.