açınca pencereleri
kuşlar dolardı odasına
gök mavi
bilirdi güzeldir hava
gülerken
dişleri daha da
sabah erken
bir özsu gibi ağaçlara
acıyı
bir kıyıya kor
sevinci
bohçasına sarar
geceyi ve gündüzü
ve hüznü
ve ayrılığı
ne çok düşünürdü
sevinçle hüzün
iki yol gibi uzun
ey uçan kuşları
ömrümüzün