toplu şiirler *

ilhan berk

bazı şeyler yaşadıklarımızı aşmadıkça

bilinmiyor

adlandırmak ölümdür

anımsa, anımsamak için vardır bu dünya

zamana bizden bir ses gelir düşer

akşamın ağzı yaprak doludur

sözcükleri hep karıştırdım. hep kendini anlatır sözcükler. gök, geç kaldığından söz açar. su, yataylığından. sözcüklerin dünyayı yansıttığı çok su götürür. ağaçlara baktımdı seni öpmeden. gördün mü gördüğünü ağaçların? böyle konuşuruz konuşunca. bahçeden bahçeye geçer çocukluk. ölüdür anlatının alanına giren. geçelim onu. dünya döndüğünü bilmez. tin habersiz dolaşır. güneş, adını unutur batarken.

ben ki yatağından tedirgin bir suyum

besbelli ki aşka ve ölüme çalışıyorum

eğretilemeler şiirin kral yoludur

nerde olursan ol orayı anlatır bana

güzel

gövdenin durgun, derin ırmağı

çocuktum

çocukluk donuk bir göçebeliktir

gerçek, benzetmelerde yatar

hiçbir şey bundan kurtulamaz

benzetmelerin sonu, dünyanın sonudur

kimse yaşamamıştır

yaşadığını sözcüklerin

ey bellek, senden kurtuluş yok

iki gözü iki çeşmedir serseriler için istanbul

dört yanında allah'a söve söve yaşanır

insan sevmemek allah'a mahsustur

bir başına yaşamak, yaşamak değildir

bilsek nehirler bizden habersiz yaşarlar

bilsinler ki hiç yaşamamışlardır

ben size diyorum ki

dünyada sabahlar görülecek şeydir

ama bu dünya böyle gitmez

zulümle yapılan çabuk yıkılır

gök! bu öpüşümün yaptığı kıyı ordan o kral mezarlarından sesleniyorum
her gece teb'de o ihtiyar denizlerde hala bir şeydir uyanır esmerliğimden
her gün yalnızlığımdır büyüyen sana doğru elleri gibi çocukların sevmekten
öyle mutluyum ki mutsuzluğumda karanlığıma çılgınca daha bir uzanıyorum

hiçbir şey daha güç değil seni sevmekten

* "eşik" ve "akşama doğru" ile birlikte.