ziya osman saba
bir oda, içinde bir saat sesi
hayatın sırtımdan giden pençesi
ve beni maziye götüren bir el
eski günlerimiz, sessiz ve güzel
bulduğum kayıplar, her günkü yerin
işte konsol, ayna, köşe minderin
seccaden, tespihin, namaz başörtün
bir şey değişmemiş, sanki daha dün
yine ortancalar altı camının
dışarıda sükûnu yaz akşamının
bahçemiz sulanmış, ıslak her çiçek
kapı çalınacak, babam gelecek