çığlıktır daha çok ezgisi unutulmuş şarkılar
evren küçük geldi kalkışanlara
yaşamak, çelişki ve elbette hepimiz
iyi de hangimiz aşılan sıradağlar
hangimiz tarihin iyileşen yarası
özledikçe başım eğilir boşluğa
açılan her pencere kararır bir bir
bütün gece aşınıp durur cinsellik
gürültüyle boğulur uykular
buluşsak su güler, dağ sevinir
avcılardan sakladığım kuşlar konar omzuna
bir papatya açar durur, bir diken kırılır
gece usulca öldürür kendini
çocukluğun o meraktan atlası
kurduğumuz düş hırçın ve kışkırtıcı
damıttığımız öfke paslanmalara karşı
yoksa aşk dediğin ne işe yarar
bir silah gibi kullanılmazsa
bir akarsuydu yüzün, gülüşün çırılçıplak
duyguların insan yorgunu. orada birikip durdun
bir karanfil usulca çizdi bugünün şafağını
şimdi bir kez daha sensizlik
boynumda yeni bir yara
öyleyiz, iki yol iki yalan
korkunç, saldırgan ve çırılçıplak
yaşadık
sonrası, birkaç kuş, birkaç anı