4.12.2018

dizeler

lucretius


zevkin kaynaklarında öyle bir acılık var ki
çiçekler arasında bile olsa boğazımızı yakar

içi arınmamışsa, neler bekler insanı
kendi kendisiyle ne savaşlar eder boşuna
tutkuları içinde ne kemirici kaygılar
ne korkular içinde kıvranır insan
ne çöküntüler yapar bizde gurur, şehvet
öfke, gevşeklik ve tembellik

her şey, kırılmaz zincirleriyle bağlı kaderin

her şey kendine göre gelişir ve hepsi
sürdürür doğa düzeninin ayrılıklarını

görmüyor muyuz
bocalıyor insan, aranıyor hep
yer değiştiriyor, yükünü atmak ister gibi

nedir doğanın istediği bizden, illetsiz bir bedenden
varlığının güzel tadını çıkaran
hiçbir şeyden korkmaz bir ruhtan başka