mimarlık iki kozmik ilkeye dayalı büyük bir sanattır: güzellik ve yararlılık. bunlar da daha geniş bir anlamda, üç ebedi varlığın parçalarıdır. o üç varlık gerçek, sevgi ve güzelliktir. gerçek, sanatımızın geleneklerine bağlılık demektir. sevgi, hizmet edeceğimiz insanlara duyduğumuzdur. ah, güzellik de, tüm sanatçıların tutkusuna odak olan bir tanrıçadır. ister güzel bir kadın, ister güzel bir bina biçiminde olsun.dogmatik disiplin, gerçek orijinalliği mümkün kılan tek şeydir.
eski bir anıtın görkemini seyrederken o başarıyı bir tek kişiye yorumluyorsak ruhsal bir zimmet suçu işliyoruz demektir. çünkü bilinmeyen ve anılmayan sayısız sanatçının o kişiden önce gelip geçtiğini, geçmiş çağların karanlığına gömülüp gittiğini, sanatlarını tevazu içinde çalışarak ortaya koyduklarını -çünkü kahramanlık her zaman tevazu doludur- her birinin kendi çağına ait ortak hazineye kendince katkıda bulunduğunu unutuyoruz. büyük bir bina, şu ya da bu dahi tarafından bireysel olarak yaratılmış değildir. yalnızca tüm insanların ruhunun bir yoğunlaşmasıdır.