elio vittorini
hangi sınıftan olursa olsun, hangi inançtan olursa olsun; ister cahil olsun, ister okumuş; ister zengin olsun, ister yoksul; hepsi birdir.
herkes her şeyin kötü yanını görmeye hazır. her zaman başka bir şey için umutlanırlar, daha iyi bir şey için, her zaman da onu elde edemeyeceklerinden yakınırlar. her zaman kalbi kırık, her zaman üzgün. her zaman için intihar etmeyi kurarlar.
ben, insanlığın yeni bir şeye hazır olduğuna inanıyorum. yalnız hırsızlık etmemeye, adam öldürmemeye, iyi bir vatandaş olmaya değil. bunun ötesinde başka bir şeye. yeni ve başka ödevleri yüklenmeye hazır olduğuna inanıyorum insanlığın. bizim içimizde duyduğumuz da bu, sanıyorum, başka ödevler yüklenme isteği, yeni işler başarma isteği. yeni bir duyarlıkla vicdanımızın bize gösterdiği yeni işler başarma isteği.
bence asıl mesele şu: artık ödevimizi, ödevlerimizi yerine getirmek bizi tatmin etmiyor. onları yerine getirmek bir çeşit duygusuzluğa yol açmakta, ödevler yerine getirildikten sonra içimizde bir rahatlama olmuyor. çünkü bu ödevler artık çok eskimiş şeyler, çok eski ve çok kolaylaşmış sorumluluklar. bunlar gerçek vicdanın ihtiyaçları değil artık.
her şey memurluktan daha iyidir.
evin kadını hastalandı mı, felaket başlar. erkeğin hastalanması daha iyi. çünkü kışın erkekler zaten çalışmazlar; ama kadın hastalandı mı her şeyin sonu gelir. çünkü kadın her zaman vadiye inip hindiba toplayabilir, olmazsa kırlarda salyangoz arar. evi çekip çeviren kadındır, anadır.
insanlar tanrıların sıradan kimselerde nefret ettikleri şeyleri krallarda hoş gördüklerini sanırlar.