şair, yenilgiyle başlayan adamdır
şiire
kalp ile dil arasında her zaman
iki insan vardır birbirinin uzaklığına taşınan
bazen susmak da yağmurdur
ben senin tenha gözün olacaktım
hem tek başıma en kalabalık arkadaşın
yarım bir çocuk olarak beni
bu dünyaya erkenden bırakmasaydın
düzyazıdır karanlık, siyah şiirdir
sende denize inen bir sokak
bende başkente giden bir ev
eski duman, eski kömür, eski ray
aramızdan güzel bir karanlık geçti
bazen kederinden koyu
bazen gölgesinden açık
kederinden ve gölgesinden
ödünç bir şeyim ben
galiba insanın yakışıklı bir kalbi olmalı önce
sık sık tozu alınmalı, parlatılmalı aynalı sözlerle
benimse kalp hususunda cilalı bir cümlem bile yok
mırıldandığım sözlerin çoğu ondan gelse de
bilinir de ahmakıslatanda ustalığım
çırak bile sayılmam şu aşk ilminde
harflerin gülüştüğünü senin adında gördüm
aşk tek kişilik bir cinayettir ve herkes
kendine kıyar sevdiğini öldürmeden önce
keşke gözlerinde tutmasan beni
sözler kaybolunca görünen ufukta, hayat
herkesi ıssız adasına indiren gemi
hiç kolay değilken kendine alışması insanın
başkaları nasıl da kolayca alışır ona, şaşarım
seni seviyorum çünkü
hiç kolay değilken kendine alışması insanın
başkaları nasıl da kolayca alışır ona, şaşarım
seni seviyorum çünkü
sevmemek de aşk kadar vahşidir