haritalarda bile sözcük ararım.nereye dönersem kıçım arkamdadır.
"sevgi, yalnız mutlu yüzüyle vardır."
en bozulduğum şey; aciz bir adamın, sessiz ve konuşamayan adamın tepesine binmeleridir kimilerinin.
"tahmin edilememek insanın temel niteliğidir."
"yalnız soğuk havalarda evine sığınılan yaşlı pansiyoncu kadın değildir, şiir."
tarih, ayağa kalkınca görülecek bir nesne değildir.
her uzaklık, her uzaktan bakma belli bir yalın perspektif sağlar, sağlıyor. gündelik yaşayışta ise derin ve gerçek perspektifi bulmak işte bu yüzden zor.
metin kaçan, ağır roman adlı bir dolapdere romanında "şakur şukur sevişmek" diyordu. cezmi ersöz de bir yazısında böyle diyor. ikisinden biri ya da her ikisi de, çeyrek sait faik olur mu ki?
anadolu'da özgürlük hep sürgünde kalmıştır.
osmanlılar tüm kadınları evlere, dolaplara kapatmışlar.
osmanlı imparatorluğu'nun son yıllarında terör ve kıyım yapanların, işleyenlerin çocukları, torunları, gelinleri, damatları, yeğenleri.. içimizde yaşıyorlar. yaşamasına yaşasınlar da, benim dikkatimi çeken onların babalarının, dedelerinin hayranı oluşlarıdır. yalnız 'kalıt' kaldığı için değil doğallıkla. bunun bir anlamı olmalı bugün..
"osmanlı tarihinde devlet adamları için ilk defa görülen müsadere ile aldığı servetini mirasçılarına geri vermiştir. kul olmayan bir devlet adamıdır çandarlı halil paşa. fatih sultan mehmet 40 gün sonra öldürttü onu."
bu toplumda hiçbir şey, bir yazınsal süreç dahi, sonuna dek götürülemiyor nedense. belki de doğuda süreç diye bir şey yok. düşüncenin, düşünmenin bir parçası değil mi süreç? filmlerde de oluyor bu: hemen hemen bütün türk sinemasında öykülü bir film yoktur.
"insan birbiriyle çelişen iki dünyada yaşamak zorundadır."
"tanrı bir insan biçiminde görünecektir bir gün ya da varlığın bir bölümünü bir insanda gösterecektir."
"devletin, doğu'da, otoritesini sınırlayacak ara kurumlar yok."
sezai karakoç ile ismet özel, insan haklarıyla ilgilenmezler.