beden uğruna ruha ihanet eden uygarlığa,
kendi etimle kemiğimi değil de normal bedene ilişkin kolektif vizyonu temsil etmesi istenen bedene,
kendini sağlık olarak tanımlayan normalliğe,
kendini normallik olarak tanımlayan sağlığa,
döngüsel düşünmeye dayalı egemenlik sistemine,
soru sormadan nihai cevap olmak isteyen bir güvenliğe,
varoluşsal sorunları tartışmamızın gerekmediğini ileri süren felsefeye,
iyi ile kötü paradoksuyla yüz yüze gelemeyecek kadar tembel olup sadece "işliyor" veya "işlemiyor" ilkesine tutunan ahlaka,
başarılarını vatandaşı mutlak olarak denetlemeye borçlu olan hukuka,
tam soruşturmanın sadece gizleyecek bir şeyleri olana zarar verdiğine inanan halka,
bir insanın sözleri yerine dna'sına inanmayı tercih eden yönteme,
kendi kaderini tayini tahammül edilemez bir maliyet faktörü olarak gördüğü için kamu yararına,
popülerliğini salt risksiz bir hayat sürdürme vaadine dayandıran siyasete,
özgür iradenin olmadığını iddia eden bilimlere,
kendini immünolojik bir optimizasyon sürecinin ürünü olarak gören aşka,
ağaç evine "yaralanma tehlikesi", ev hayvanına ise "bulaşma riski" diyen ebeveynlere,
benim için neyin iyi olduğunu benden daha iyi bilen devlete,
dünyamızın girişindeki "dikkat! hayat öldürür!" tabelasını kaldıran o salaklara,
yaşamanın ne anlama geldiğini anlayabilmem için kardeşimin ölmesi gerektiği için kendime
güvenimi geri çekiyorum.