bu manastırlara girmek oldukça zormuş. her yıl pirinç hasadından sonra öğrenci adayları manastıra girebilmek için günlerce kapıda beklermiş; ama kapı bir türlü açılmazmış. bir süre sonra beklemekten bıkan kimileri vazgeçip köyüne dönermiş. kalıp manastıra girmeyi başaranları başka zorluklar beklermiş; rahipler ve eski öğrenciler manastırın bütün işlerini yeni gelenlere yaptırırlar, hem de onlara çok kötü muamele ederlermiş.
iç savaşlar sırasında ve japonya çin'i işgal ettiğinde, bütün liderler ve kahramanlar manastırlarda eğitim gören savaşçılar ya da rahiplerden çıktı. rahipler aynı zamanda zarar görmeden yerel derebeylerine karşı çıkabiliyorlardı, yani statü sahibiydiler. bu yüzden, bu kadar zorluğa rağmen oldukça fazla sayıda kalan oluyormuş. onları da zorlu bir eğitim süreci beklermiş.
manastıra girmeyi çok isteyen bir çocuk giriş zamanını kaçırdığından kapıda kalmış; ama yine de umutla kapıda bekliyormuş. rahipler çocuğun beklediğini görüyor; fakat girişle ilgili katı kurallar olduğundan kapıyı açmıyorlarmış. bir ay sonra beklemekten vazgeçmeyeceğini anlamışlar, ona acıyıp manastıra girmesinin olanaksız olduğunu bir şekilde göstermeleri gerektiğini düşünmüşler. bir rahip kapıya çıkmış, elinde ağzına dek su dolu bir tas varmış. çocuk bir süre rahibe baktıktan sonra yerdeki bir gül yaprağını alıp suyun üstüne koymuş. rahip saygıyla eğilerek geri çekilmiş ve bütün kuralları çiğneyerek çocuğun manastıra girmesine izin vermiş.