ziya osman saba
bilemiyorum yıllardır neredeyim?
her gün yediğim ekmek, susayıp içtiğim su
kolundan tutup gitmek istediğim kadın
yaşamak kaygısı, gök hasreti, ölüm korkusu
ve rabbim senin adın!
yıllar var ki içindeyim hayatın
anıyorum gençliğimi, özlüyorum çocukluğumu
fakat bilemiyorum yarını
bilemiyorum rabbim, maksadını, kararını
hepimiz işte dünyadayız
yataktaki hastamız, topraktaki ölümüz
neyiz, ne olacağız?
bir şey bilmiyorum.. nefes almaktayım yalnız
rabbim! beni yaratmışsın
insan şeklinde görünürüm
terlerim yazın, üşürüm kışın
düşünürüm, düşünürüm