eğer başka bir şey yapabiliyorsanız; tele pazarlama, ilaç pazarlamacılığı, kazma-kürek çalışmak ya da ulusal ligde hakemlik gibi; benim tavsiyem, onu yapın. çünkü yazar olmak berbattır. tıpkı ölene kadar her gün ev ödevinizin olması gibi.
eğer bir şeyi uzun süre boyunca ihmal edersen, kırılıyorlar.
neden onu bu kadar seviyor? yani, onda bu kadar ne var? bilmiyorum. hiçbir zaman bilebileceğimi de sanmıyorum. sanırım, bazen doğru olanı yapıyorsun ve sonra o şey, hayatının anlamı oluyor. olduğun kişi haline geliyor.
hayatta, herkese göre birileri var.
bir şeyler yaptığın zaman, sonuna kadar götürmelisin.
mutlu sonlardan bahsetmek güzeldir, hoştur; ama karşındaki bunu sana veremezse, sürekli berbat ederse, o zaman en nihayetinde "siktir git" demek zorunda kalırsın ya da o etkiyi yaratacak başka bir söz: üstü kalsın.
ister 10 dakikalığına, ister 10 yıllığına olsun; tanıştıktan sonra aşık olmadığım kadın olmadı.
her gün onunla birlikte olduğun için ne kadar şanslı olduğunu sana hatırlatıp duracak biriyle yaşamayı bir kez olsun denemelisin.