yalnızca şiirin ayaklarıyla
bulabilirim evin yolunu
tek gerçek şiirsel duygu derin hüzündür
onun içinde tomurcuklanır gülümseme
gözyaşı olur damlar kahkaha
sağduyu dedikleri
yakıp yıkıyor her şeyi
bir gün dönüp arkama baktım
hiçbir şey yoktu görünürde
tarihin yüreğidir
eyleme geçen düşüncedir şiir
ışık ile gölgeden
ses ile sessizlikten
doğmuş yaratıklardır
şiirler
gecenin imleridir sözcükler
gölgeleridirler düşüncenin
kağıttan bir kışlada
kötülükten de kötüsü
korkaklığın aldığı ürpertici öçtür
kötülüğün kurbanlarından
heyecanın acımasızlığı değil
acının öfkeli yüreğidir
karşıt yıldızlar gibi bizi alevlendiren
boş sokaklardaki kimsesiz güzellikte
dünya ile çakışması gerekmez sanatın
ama dünyadan kaynaklanması gerekir
yalın ve güzel bir şey
söylemek isterdim
nesnelerin ışığı kestiği yerde
oluşan gölgeler üstüne
otların nasıl büyüdüğünü
rüzgarın nasıl estiğini
bildiğim yerlerde
oturuyorum en çok
her şey yapılmış değildir daha
ama olan her şeyi
değiştirmek isteyenden
gelmez yenilik; yenilik ancak
daha olmayanda olabilenden
gelir
çamurlu bir çayırda
topraklı kemik parçaları
yığınıyla oynayan
bir köpek gibi
sıçrayıp oynar şair
dilin içinde
sözcükler yığınıyla
eski defterleri karıştırmakla geçiriyor ömrünü insan
karıştırılan bir eski deftere dönüşünceye dek yaşam
şiir kör bir midillidir
dilin maden ocağı geçitlerinde
sırtında bir kanarya
dil bir tansıktır
en yırtıcısıdır çalılıkların
yazıdır
oluşturan
beni ben kılan
neresi olursa olsun
burası olmasın da