dökül ey yürek, zamanın ağacından
dökülün yapraklar, kim bilir ne zaman
güneşin kucakladığı, soğumuş dallardan
dökülün, büyüyen gözlerden dökülen yaşlar gibi
uçuşmakta daha saçlar günboyu rüzgarda
güneş yanığı alnında toprak tanrısının
gömleğin altında yumruk bastırılmıştır
daha şimdiden açılmış yaraya
onun için yumuşamamalısın, önünde yine
eğildiklerinde bulutlar, incecik boyunlarıyla
ve önemsememelisin hymettos'u, senin için
kalkıp petekleri yeniden doldurduğunda
çünkü az gelir toprağın adamına
kuraklıkta tek bir buğday sapı
az gelir tek bir yaz yüce soyumuza
ve neyi kanıtlar ki yüreğin
bir rakkastır dünle yarın arasında
sessiz ve yabancı
ve ilan ettiği artık
kendi dökülüp gidişidir zamandan