en uzun, en karanlık gece de bir an gelir biter.bazı şeylerin temeline düşünmekle varılamaz, bunları yaşayarak öğrenmek gerekir.
kahramanların anlattıklarına güvenilmez. hepsinde süsleme eğilimi vardır.
tüm varlıklar ve şeylere gerçekliklerini ancak doğru bir ad verir. yanlış ad her şeyi gerçek dışı yapar. yalanın yaptığı budur.
insan, dilekleri canının istediği gibi ne çağırabilir ne de bastırabilir. dilekler, ister iyi ister kötü olsunlar, tüm niyetlerden çok daha derindedir içimizde. ve hiç hissedilmeden doğarlar.
geçmişi olmayanın geleceği de yoktur.
yokluklara göğüs germek büyük bir şey. ama yiğitlik ve cesaret, bu başka bir şey yine de. karşıma, çılgınca cesaret isteyen gerçek bir serüven çıksın isterdim.
yeni bir başlangıç yaratmayı ancak bir insan yapabilir.
insan, dileğinin yerine gelmeyeceğini bildiği sürece -belki de yıllar boyu- bir şeyi dilediğine inanmış olabilir. ama dilediği düşün gerçekleşme olasılığı ansızın karşısında durunca, o zaman bir tek şey diler: onu hiç dilememiş olmayı.
ben hiç mi hiç çocuk dostu değilimdir. bana göre çocuklar, her şeyi kırıp döken, kitaplara marmelat bulaştırıp sayfalarını koparan ve acaba büyüklerin de kendi sıkıntıları, üzüntüleri var mıdır diye en ufak bir tasa bile duymayan budala çığırtkanlardan ve baş belalarından başka bir şey değildir.
insanlar üstünde yalandan daha etkili bir şey yoktur. çünkü insanlar hayallerle yaşarlar. bunlarsa yönlendirilebilir: insanlar ihtiyaçları olmayan şeyleri satın almaya itilirler ya da tanımadıkları şeylerden nefret etmeye, kendilerine boyun eğdiren şeye inanmaya ya da onları kurtarabilecek şeyden kuşkulanmaya. insan dünyasında büyük ticaret yapılır, savaşlar çıkarılır, dünya imparatorlukları kurulur.
çok bilenler için hiçbir şey önemli değildir artık. her şey durmadan yinelenir; gece gündüz, yaz kış. dünya boş ve anlamsızdır. her şey bir çemberde döner durur. gelen gitmek, doğan ölmek zorundadır. iyilikle kötülük, aptallıkla bilgelik, güzellikle çirkinlik, hepsi birbirini yok eder. her şey boştur. hiçbir şey önemli değildir.