biliyorum saadet
bana dünyada gelmez
ölümü bekliyorum
şairler yazmadan önce
kimse ölümü sevmezdi
toprağın üstünde
akan sular bulanık
toprağın altında
sular durulunca
gene de hiç kimse kurtulamaz içinde büyüyen
bu korkunç boşluktan, diyorum
kurtarırsa o kurtarır bizi; ne aşklar ne yaşlanmak
ne avuntular dışarda
dünyada mutluluk adına ne varsa başkaca
evcek, evlerde yaşar yaşarsa
zorluklar varsa arada
insansın
engellere harcanmayan güçler ne güne
dayat ki, yaşadığını anlayasın
belli bir yaştan sonra
korkulur artık aşklardan
kaynaşır birbirine gün olur zamanlar
geçmiş, gelecek birleşir tek kesitte
sanki ilk kez yaşarız yaşanmışı dünlerde
ya da başlar ansızın ta ilerde olacak
ve şairler boyuna kimlere yazarlar
yıkılmış köprülerin başında
ürkmüş boşluktan biri inliyorsa
ve şairler onlara geldimlere yazarlar
renklerde, emeklerde, ırklarda
renklerde, emeklerde, ırklarda
yahudiler, işçiler, zenciler.. pan
şu dünyada insanca yaşamak da yoksa
ne kalıyor geriye yüzyıllardan