din, tanınmayacak derece yozlaştırılmış sanattan başka bir şey değildir."doğanın niteliklerinin en başta geleni, en güzeli devinimdir; doğayı sürekli kaynaştıran odur; ama bu devinimin sürekliliğini sağlayan şey suçlardır, onu ancak suçlar ayakta tutabilir." (marquis de sade)
çiftleşme, halk kalabalıklarının şiiridir.
kendi kendine, "gerçek yaşam hangi noktada başlar?" sorusunu hiç sormamış olan insanlar için yazmıyorum ben.
insan yalnızlığını kanıtlamak için sevişir.
ölüm bütün gerilimleri artırır, normal zamanlardaki gibi yarı doğrulara göre yaşamamıza pek izin vermez.
aşkımıza karşılık verenlerden hiçbir şey öğrenemeyiz.
bu dünya, donanımımız elvermediği için kavrayamayacağımız benzersiz bir mutluluk vaadini simgeler.
doğası gereği dürüstlüğe izin vermez aşk.
sırtına bir kadını yüklenen sanatçı, kulağında kene olan bir köpeğe benzer. kene kaşındırır, kan emer ama insanın eli ona yetişemez.