dünya gerçekten kötü bir yer.bazı insanlar vardır, sanki odadaki bir eşya, yahut köşedeki bir gölgecik gibi bir tarafa sinip adeta varlıklarını hissettirmez, kendilerince saklanıverirler.
belki de hiçbirimizin kendimize ait bir yeri yoktur. ama bir yerde bizim için bir yer olduğunu biliriz. o yeri bulur da bir an için orada yaşayabilirsek kendimizi şanslı sayabiliriz.
insanlar birbirlerinden kaçmak için ne kadar çabalarlar; çünkü içimizi belli etmeye korkarız.
özellikle de sıkışık bir yerde bir arada yaşarken nezaket en çok da sabahları önem kazanır.
bir fincan kahve içmedikçe insan, insan olduğunu hissedemez.
bazı çiçekler eğer açarlarsa bir tek defa çiçek açarlar, ondan sonra öylece kalırlar. yaşarlar; ama görüp görecekleri de o kadardır.