hüsran filizleri

celal sılay

şu yaşayış dediğin bir ah etmeye değmez

her dönüş yaşayışın bir gününü yutuyor

bir gün ki, bir hayata, neler bahşeder neler

vardığı yer nokta olan her sonun manası haldir

kollarımın kavuştuğu mekanda değil

aklımın eriştiği alanda cirit atarım

ben yıldız topluyorum yalınayak

onlar izmarit topluyor otomobilli

bildiğin ve öğrendiğin kadar bilmek ve öğrenmek var

bahar geldiği için çiçekler açmaz

çiçekler açtığı için bahar gelir

hayret aklın en güzel çocuğu; onu kitaplar yedi

şüphe aklın en çirkin piçi; onu kitaplar besledi

sesten kesiliyor sesten, ses gibi için aydınlık

ses gibi aklın mutlu, kesiliyor ses gibi güzel

sıcak olan bir şeyden

değmemeli birbirine yaşamıyla anısı

konuşunca yaşam susuyor

susunca ölüm konuşuyor

önce etin usa dar gelmesindeki o sevinç

şimdi usun ete dar gelmesinden bu tasa

sözde sebeple ağlayanlar

gerçek sebeple gülemedi

kurcalanmadık kilit bırakmaz

anahtarı her kapıya uyanlar

duvar olur kent sokakları sevmeyenle dolaşınca

sokak olur ev duvarları sevenle oturunca

yaşamı algı algı açık

ömrü dönem dönem kapalı

gökte diziyle ışıldayan yıldızları

yerde tek tek söndürdüler

hiçbir şeyle denemez kendisini

kendisinde deneyenler her şeyi

bir kuş bir kanat tenimizde

bir rüzgar bir serinlik içimizde

bir gök bir deniz mavi mavi

şarkı bahçe düğün dernek

savru mu deniz mi

neresinden katlıyorsunuz sesi

siz ne yapıyorsunuz orda

"ağlamayan gözler göremez."

dışı durgun, içi oynak

yaşam yalancısı, aşk doğrucusu

savunmayla sataşmanın göründükçe kendisiydi

gizledikçe benimdi, ne benimdi ne kendinin