gerçek her zaman bir yerde can acıtır; onu bu denli az tanımamız bu yüzdendir.dünya baştan sona bir göçmenler kampıdır.
dünyada insanları en mutlu ve özgür kılan şey, başka insanların içeride kapalı olduklarını, acı çektiklerini görmektir.
din denen şeyi içimizden iyice temizleyip atana kadar, şu içinde yaşadığımız "tanrıların alacakaranlığı" gibisinden hava, bir dolu insanın delirmesine yol açacaktır.
değerler görecelidir, mutlak değer diye bir şey yoktur.
ahlaklı insanlar geridir. uyanıp kendi kendilerini anlayamamışlardır.
tanrısız din aslında, kör inan çağının kapanmış olduğunun, yarı bilinçli olarak kavranmasından başka bir şey değildir.
bizim yaşamamız gereken şey inançlarımızın yıkılması değil, arınmasıdır. insan ruhunun birtakım derin gereksinmeleri vardır. maneviyat yeterli gelmez. tanrı'ya yalnızca ahlak düzeninin güvencesi gözüyle bakmak aydınlanma çağının yanılgısıydı. bizim tanrı'ya olan gereksinmemiz maneviyatı aşan bir şeydir.
başkalarının bahtsızlığı insana moral verir.