uzun lafın kısası

chateaubriand: insanlar vardır, imparatorluklar çökerken çeşmeleri ve bahçeleri ziyaret ederler.

gustave flaubert: şekilce güzel olmayan güzel düşünce olamayacağı gibi, ifade ettiği düşünce güzel olmayan güzel şekil de olamaz.

anatoli ribakov: gerçek devrim neyi yıktığıyla değil, kimi yarattığıyla büyüktür.

jane austen: neden bekledik sanki? neden aklımıza gelir gelmez yapmadık? karşımıza çıkan mutluluk anlarını hemen yakalamak gerek. uzun uzun hazırlanıp beklemek her şeyi bozuyor çok zaman.

alexandre dumas: çoğu zaman mutluluğun yanından onu görmeden, ona bakmadan geçeriz; onu gördüysek ya da ona baktıysak bile onu tanımayız.

william faulkner: insanlar sorunlara muhtaçtır. ruhu keskinleştirip kuvvetlendirmek için biraz yenilgi ve umutsuzluk gerekir. mutluluk sadece sebzelere özgüdür.

maya angelou: asla sızlanma. sızlanmak, bir zalime etrafta bir kurban olduğunu haber verir.

orhan pamuk: okulda ilk öğrendiğim şey bazılarının aptal olduğu, ikinci öğrendiğim şey ise bazılarının daha da aptal olduğuydu.

romain gary: sirkler kapanır, müzikholler iflas eder; ama soytarılar ezeli gösterilerine devam ederler.

sylvia plath: nefret ettiğim bir şey varsa, o da insanların kendinizi berbat hissettiğinizi bildikleri halde neşeyle hatırınızı sorup "iyiyim" demenizi beklemeleridir.

epikuros: yeterli olanı çok az bulan kişinin gözünde hiçbir şey yeterli değildir.

wilhelm reich: önemli olan bir tek şey vardır: sakıngan ve korkak kimselerin ayak basamayacağı bir yolu önerse, seni sürüden ayırsa bile, yüreğinden gelen sesi dinle.

yalnız bir opera

murathan mungan

ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda

yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim

oysa bilmediğin bir şey vardı sevgilim

ben sende bütün aşklarımı temize çektim

imrendiğin, öfkelendiğin

kızdığın ya da kıskandığın diyelim

yani yaşamışlık sandığın

geçmişim

dile dökülmeyenin tenhalığında

kaçırılan bakışlarda

gündeliğin başıboş ayrıntılarında

zaman zaman geri tepip duruyordu. ve elbet üzerinde durulmuyordu. sense kendini hâlâ

hayatımdaki herhangi biri sanıyordun, biraz daha fazla sevdiğim, biraz daha önem verdiğim.

başlangıçta doğruydu belki. sıradan bir serüven, rastgele bir ilişki gibi başlayıp gün günden hayatıma yayılan, büyüyüp kök salan, benliğimi kavrayıp varlığımı ele geçiren bir aşka bedellendin.

ve hâlâ bilmiyordun sevgilim

ben sende bütün aşklarımı temize çektim

anladığındaysa yapacak tek şey kalmıştı sana

bütün kazananlar gibi

terk ettin

yaz başıydı gittiğinde. ardından, senin için üç lirik parça yazmaya karar vermiştim. kimsesiz bir yazdı. yoktun. kimsesizdim. çıkılmış bir yolun ilk durağında bir mevsim bekledim durdum.

çünkü ben aşkın bütün çağlarından geliyordum.

sanırım lirik sözcüğü en çok yüzüne yakışıyordu

yüzündeki kuşkun kedere, gür kirpiklerinin altından

kısık lambalar gibi ışıyan gözlerine

çerçevesine sığmayan

munis, sokulgan, hüzünlü resimlerine

lirik sözcüğü en çok yüzüne yakışıyordu

yaz başıydı gittiğinde. sersemletici bir rüzgâr gibi geçmişti mayıs. seni bir şiire düşündükçe kanat gibi, tüy gibi, dokunmak gibi uçucu ve yumuşak şeyler geliyordu aklıma. önceki şiirlerimde hiç kullanmadığım bu sözcük usulca düşüyordu bir kağıt aklığına, belki de

ilk kez giriyordu yazdıklarıma, hayatıma.

yaz başıydı gittiğinde. bir aşkın ilk günleriydi daha. aşk mıydı, değil miydi? bunu o günler kim bilebilirdi? "eylül'de aynı yerde ve aynı insan olmamı isteyen" notunu buldum kapımda. altına saat: 16.00 diye yazmıştın ve saat 16.04'tü onu bulduğumda.

daha o gün anlamalıydım bu ilişkinin yazgısını

takvim tutmazlığını

aramızda bir düşman gibi duran

zamanı

daha o gün anlamalıydım

benim sana erken

senin bana geç kaldığını

gittin. koca bir yaz girdi aramıza. yaz ve getirdikleri. döndüğünde eksik, noksan bir şeyler başlamıştı. sanki yaz, birbirimizi görmediğimiz o üç ay, alıp götürmüştü bir şeyleri hayatımızdan, olmamıştı, eksik kalmıştı.

kırılmış bir şeyi onarır gibi başladık yarım kalmış arkadaşlığımıza. adımlarımız tutuk, yüreğimiz çekingen, körler gibi tutunuyor, dilsizler gibi bakışıyorduk.

sanki ufacık bir şey olsa birbirimizden kaçacaktık.

fotoromansız, trüksüz, hilesiz, klişesiz bir beraberlikti bizimki. zamanla gözlerimiz açıldı, dilimiz çözüldü, güvenle ilerledik birbirimize.

gittin. şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza. biliyorum ne sen dönebilirsin artık ne de ben kapıyı açabilirim sana.

şimdi biz neyiz biliyor musun

akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz

birbirine uzanamayan

boşlukta iki yalnız yıldız gibi

acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz

bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca

kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız

ne kalacak bizden

bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim su kırık dökük şiirim

sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında

ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden

bizden diyorum, ikimizden

ne kalacak?

şimdi biz neyiz biliyor musun?

yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz. umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada bir şey bulduğunda neyi ne yapacağını bilemeyen çocuklar gibi.

artık hiçbir duygusunu anlayamayan çocuklar gibi

ve elbet biz de bu aşkta büyüyecek

her şeyi bir başka aşka erteleyeceğiz

kış başlıyor sevgilim

hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor

bir yaz daha geçti hiçbir şey anlamadan

oysa yapacak ne çok şey vardı

ve ne kadar az zaman

kış başlıyor sevgilim

iyi bak kendine

gözlerindeki usul şefkati

teslim etme kimseye, hiçbir şeye

upuzun bir kış başlıyor sevgilim

ayrılığımızın kışı başlıyor

giriyoruz kara ve soğuk bir mevsime

kitaplara sarılmak, dostlarla konuşmak, yazıya oturup sonu gelmeyen cümleler kurmak, camdan dışarı bakıp puslu şarkılar mırıldanmak..

böyle zamanlarda her şey birbirinin yerini alır

çünkü her şey bir o kadar anlamsızdır

içinizdeki ıssızlığı doldurmaz hiçbir oyun

para etmez kendinizi avutmak için bulduğunuz numaralar

bir aşkı yaşatan ayrıntıları nereye saklayacağınızı bilemezsiniz

çıplak bir yara gibi sızlar paylaştığınız anlar, eşyalar

gözünüzün önünde durur birlikte yarattığınız alışkanlıklar

korkarsınız sözcüklerden, sessizlikten de; bakamazsınız aynalara, çağrışımlarla ödeşemezsiniz

dışarıda hayat düşmandır size

içeride odalara sığamazken siz, kendiniz

bir ayrılığın ilk günleridir daha

her şey asılı kalmıştır bitkisel bir yalnızlıkta

gün boyu hiçbir şey yapmadan oturup

kulak verdiğiniz saat tiktakları

kaplar tekin olmayan göğünüzü

geçici bir dinginlik, düzmece bir erinç

suyu boşalmış bir havuz, fişten çekilmiş bir alet kadar tehlikesiz

bakınıp dururken duvarlara

boş bir çuval gibi, çalmayan bir org gibi, plastik bir çiçek, unutulmuş bir oyuncak, eski bir çerçeve gibi, hani, unutsam eşyanın gürültüsünü, nesnelerin dünyasında kendime bir yer bulsam, dediğimiz zamanlar gibi

kendimizin içinden yeni bir kendimiz çıkarmaya zorlandığımız anlar gibi

yeni bir iklime, yeni bir kente, bir tutukluluk haline, bir trafik kazasına, başımıza gelmiş bir felakete, işkenceye çekilmeye, ameliyata alınmaya

kendimizi hazırlar gibi

yani dayanmak ve katlanmak için silkelerken bütün benliğimizi

ama öyle sessiz baktığımız duvarlar gibi olmaya çalışırken

ve kazanmış görünürken derinliğimizi

ne zaman ki, yeniden canlanır bağışlamasız belleğimizde

bir anın, yalnızca bir anın bütün bir hayatı kapladığı anlar

o tiktaklar kadar önemsiz kalır şimdi

hayatımıza verdiğimiz bütün anlamlar

denemeseniz de, bilirsiniz

hiç yakın olmamışsınızdır intihara bu kadar

bana zamandan söz ediyorlar

gelip size zamandan söz ederler

yaraları nasıl sardığından, ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden. zamanla ilgili bütün atasözleri gündeme gelir yeniden. hepsini bilirsiniz zaten, bir ise yaramadığını bildiğiniz gibi. dahası onlar da bilirler. ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler, öyle düşünürler.

bittiğine kendini inandırmak, ayrılığın gerçeğine katlanmak, sırtınızdaki hançeri çıkartmak, yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle yeniden karşılaşmak kolay değildir elbet. kolay değildir bunlarla baş etmek, uğruna içinizi öldürmek. zaman alır.

zaman

alır sizden bunların yükünü

o boşluk dolar elbet, yaralar kabuk bağlar, sızılar diner, acılar dibe çöker. hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir. bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir.

o boşluk doldu sanırsınız

oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir

gün gelir bir gün

başka bir mevsim, başka bir takvim, başka bir ilişkide

o eski ağrı

ansızın geri teper

dilerim geri teper. yoksa gerçekten

bitmişsinizdir.

zamanla yerleşir yaşadıkların, yeniden konumlanır, çoğalır anlamları, önemi kavranır. bir zamanlar anlamadan yaşadığın şey, çok sonra değerini kazanır. yokluğu derin ve sürekli bir sızı halini alır.

oysa yapacak hiçbir şey kalmamıştır artık

mutluluk geçip gitmiştir yanınızdan

her şeye iyi gelen zaman sizi kanatır

ölmüş saadeti karşılaştır yaşayan mutsuzlukla

günlerin dökümünü yap

benim senden, senin benden habersiz alıp verdiklerini

kim bilebilir ikimizden başka

sözcüklerin ve sessizliklerin yeri iyi ayarlanmış

bir ilişkiyi, duyguların birliğini, bir aşkı beraberlik haline getiren kendiliğindenliği

yani günlerimiz aydınlıkken kaçırdığımız her şeyi

bir düşün

emek ve aşkla güzelleştirilmiş bir dünya

şimdi ağır ağır batıyor ve yokluğa karışıyor orada

ölmüş saadeti karşılaştır yaşayan mutsuzlukla

bunlar da bir ise yaramadıysa

demek yangında kurtarılacak hiçbir şey kalmamış aramızda

bu şiire başladığımda nerde

şimdi nerdeyim

solgun yollardan geçtim, bakışımlı mevsimlerden

ikindi yağmurlarını bekleyen

yaz sonu hüzünlerinden

gün günden puslu pencerelere benzeyen gözlerim

geçti her çağın bitki örtüsünden

oysa şimdi içimin yıkanmış taşlığından

bakarken dünyaya

yangınlarla bayındır kentler gibiyim

çiçek adlarını ezberlemekten geldim

eski şarkıları, sarhoşların ve suçluların

unuttuklarını hatırlamaktan

uzun uzak yolları tarif etmekten

haydutluktan ve melankoliden

giderken ya da dönerken atlanan eşiklerden

duyarlığın gece mekteplerinden geldim

bütünlemeli çocuklarla geçti

gençliğimin rüzgâra verdiğim yılları

dokunmaların ve içdökmelerin vaktinden geldim

bu şiire başladığımda nerde

şimdi nerdeyim

yaram vardı. bir de sözcükler

sonra vaat edilmiş topraklar gibi

sayfalar ve günler

ışık istiyordu yalnızlığım

kötülükler imparatorluğunda bir tek şiir yazmayı biliyordum

ilerledikçe.. kaybolup gittin bu şiirin derinliklerinde

aşk ve acı usul usul eriyen bir kandil gibi söndü

daha şiir bitmeden. karardı dizeler

aşk.. bitti. soldu şiir

büyük bir şaşkınlık kaldı o fırtınalı günlerden

daha önce de başka şiirlerde konaklamıştım

ağır sınavlar vermiştim değişen ruh iklimlerinde

aşk yalnız bir operadır, biliyordum: operada bir gece

uyudum, hiç uyanmadım

barbarların seyrettiği trapezlerden geçtim

her adımda boynumdan bir fular düşüyordu

el kadar gökyüzü mendil kadar ufuk

birlikte çıkılan yolların yazgısıdır

eksiliyorduk

mataramda tuzlu suyla, oteller kentinden geldim

her otelde biraz eksilip biraz artarak

yani çoğalarak

tahvil ve senetlerini intiharlarla değiştirenlerin

birahaneler ve bankalar üzerine kurulu hayatlarında

ağır ve acı tanıklıklardan

geçerek geldim. terli ve kirliydim

sonra tımarhanelerde tımar edilen ruhum

maskeler ve çiçekler biriktiriyordu

linç edilerek öldürülenlerin hayat hikayelerini de

korsan yazıları, kara şiirleri, gizli kitapları

ve açık hayatları seviyordu

buraya gelirken

uzun uzak yollar için her menzilde at değiştirdim

atlarla birlikte terledim yolları ve geceleri

ödünç almadım hiç kimseden hiçbir şeyi

çıplak ve sahici yaşayıp çıplak ve sahici ölmek için

panayır yerleri.. panayır yerleri

ölü kelebekler.. ölü kelebekler

sonra dünyanın bütün sinemalarında bütün filmleri seyrettim

adım onların adının yanına yazılmasın diye

acı çekecek yerlerimi yok etmeden

acıyla baş etmeyi öğrendim

yoksa bu kadar konuşabilir miydim

ipek yollarında kuzey yıldızı

aşkın kuzey yıldızı

sanırsın durduğun yerde

ya da yol üstündedir

oysa çocukluktan kalma gökyüzünde hileli zar

ölü yanardağlar, ölü yıldızlar

ve toy yaşın bilmediği hesap: ışık hızı

aşkın bir yolu vardır

her yaşta başka türlü geçilen

aşkın bir yolu vardır

her yaşta biraz gecikilen

gökyüzünde yalnız bir yıldız arar gözler

gözlerim

aşkın kuzey yıldızıdır bu

yazları daha iyi görülen

ben, öteki, bir diğeri ona doğru ilerler

ilerlerim

zamanla anlarsın bu bir yanılsama

ölü şairlerin imgelerinden kalma

sen de değilsin. o da değil

kuzey yıldızı daha uzakta

yeniden yollara düşerler

düşerim

bir şiir yaşatır her şeyi yaşamın anlamı solduğunda

ben yoluma devam ederim. bitmemiş bir şiirin ortasında

darmadağınık imgeler, sözcükler ve kafiyeler

yaşamsa yerli yerinde

yerli yerinde her şey

şimdi her şey doludizgin ve çoğul

şimdi her şey kesintisiz ve sürekli bir devrim gibi

şimdi her şey yeniden

yüreğim, o eski aşk kalesi

yepyeni bir mazi yarattı sözcüklerin gücünden

dönüp ardıma bakıyorum

yoksun sen

ey sanat! her şeyi hayata dönüştüren

ikilem

özdemir asaf

sevgi ise, sevişeceğiz seninle

kavga ise, dövüşeceğiz seninle

ölümü de paylaştığımız yaşamda

ortaklaşa bölüşeceğiz seninle

çekilme suları

şükrü erbaş

insan, hangi insansız cehennemle cezalı olursa olsun, soluk aldığı sürece var olmak için kendisini yıkıp yıkıp yeniden kuracaktır. yaşama mucizesi dediğimiz şey, onun, çift ağızlı bıçak gibi iyiliğe de kötülüğe de işleyen yetisindedir.

bellek, bir anlamda insanın hayat bilgisidir. bilgisinden de öte hayat bilincidir.

bu ülkede kuracağınız herhangi bir muhalif cümle, masum ve haklı bir eleştiri cümlesi, bu yasalar böyle durduğu ve devletin yapısı böyle sürdüğü sürece, sizi bir günde "terörist", "vatan haini", "bölücü" yapabilir.

budala ciddiyeti, değersiz büyüklüğü, saygısız gücü, derme çatma inceliği, kendi boşluğu ile yüzleştirerek gülünç düşüren karikatür, insanı içine düştüğü değersizlik duygusu ve yabancılaşmadan kurtaracak en özel olanaklardan birisidir.

öğrenmek pahalıya mal olur.

aşkla susmak arasında kurulan ilişki, edilgin, yalnızca iki insandan oluşan ve kendi üstüne kapanan, dolayısıyla dünyayı silen bir ilişki değil, tam tersine, olumsuzluklarına olan onca itirazına rağmen, toplumla ve doğayla örülmüş, her ikisini de dayanak noktası yapmış, yapıcı ve yaratıcı bir ilişkidir.

yazının, şiirin yalnızlığından başka bir kalabalığa inanmıyorum.

dönüp geriye bakıyorum da, kişi ya da kurum, küçümsediğimiz ne varsa hepsi bizi, haydi yendi demeyelim; ama yönetti, yönetiyor. hayata beraber başladığımız, bizden önce başlayan, bizden sonra bu uzun yolculuğa katılan arkadaşlarımı düşünüyorum; sonra dönüp bu ülkeyi yönetenlerin çapına, düzeyine, donanımına bakıyorum. içim acıyor.

cisim

pascal

bütün cisimler, gökyüzü, yıldızlar, dünya ve dünyadaki krallıklar bir dirhem akla denk olamazlar. çünkü akıl bütün bunları ve kendini tanıyıp bilendir; ama cisim hiçbir şey bilmez.

bütün cisimler ve bütün zihinler ve bunların bütün ürettikleri bir dirhem iyilik hareketine denk olamazlar. çünkü iyilik sonsuzca yüksek başka bir düzene aittir.

tüm cisimleri bir araya getirsek, tek bir dirhem düşünce elde etmeyi başaramayız. bu imkansızdır; çünkü düşünce başka bir düzene aittir.

bütün cisimler ve zihinleri bir araya getirsek, onlardan gerçek bir iyilik hareketi çıkaramayız. bu imkansızdır; çünkü iyilik başka, doğaüstü bir düzene aittir.

kırlaştı saçlarım

ahmet oktay

seviştik. sonra sokuldum kokuna

su orguydun, efsaneni dinledim

"ayrılık günü bir gül getir bana"

diyen karlamış sesinle ürperdim

kırlaştılar; saçlarımı okşadın

şefkatle; ışıdı o solgun suret

bir ormanın ruhuydu parmakların

dağıldı sesimdeki şikayet

ayrılık bilemem ne zaman gelir

sen bir okul defteri getir bana

çünkü sadece yazmak tesellidir

çektiğimiz acıya bu dünyada

kırlaştı saçlarım, yakınmıyorum

ölüme yargılı insan doğumda

yeraltı mı daha korkunç bilmiyorum

dünya mı? yaşadım yaşadığımca

sen de erken dolarsa vade eğer

ne olur "beyaz bir gül at" ardımdan

bomboş sokağa; dağılsın her keder

karışık duygular

stefan zweig

hiçbir şey, genç bir adamın ruhunu ağırbaşlı, erkekçe bir acı kadar sarsamaz.

biz milyonlarca saniye yaşıyoruz; ama gene de biri, ancak bir tanesi tüm iç dünyamızın kaynaşmasına neden oluyor: daha önce bütün öz suları içmiş olan benlikteki çiçeğin, bir şimşek gibi billurlaşmasını gerçekleştirdiği dakika; yaratma anına benzeyen ve onun gibi kendi bedeninin sol göğsüne saklanmış olan sır. hiçbir zihin onu hesaplayamaz. hiçbir önsezi simyası onu keşfedemez ve ancak seyrek olarak içgüdünün kendisi onu anlayabilir.

iki kişi arasında söylendiğinde ve duyarlığın beklenmedik uğultusundan fışkırdıklarında, ancak bir kereliğine derin gerçeklik taşıyan bazı sözler vardır.

bir delikanlının saygısından daha yakıcı, kaygılı utangaçlığından daha kadınca bir şey yoktur.

tutkulu olmayan, en fazla bir pedagog olur; her şeye karşı, içten gelen hazla ve her zaman tutkuyla yola çıkılarak gidilmelidir.

kendi öz suyu ile sarhoş olma, boşa vakit geçirmek için kendi kendine karşı öfkelenme biçimi, belli bir ölçüde, çılgın bir gençliğin isteklerindendir.

ateşli bir arzunun ani gerçekleşmesi kadar kuvvetle içten duyuşunuzu allak bullak eden bir şey yoktur.

seyir defteri

ilhan berk

maurice merleau-ponty'nin baba bir sözü var: "ressam, gövdesini dünyaya vererek dünyayı resme çevirir." bu bütün yaratıcılar için geçerlidir. benim dünyaya bakışım da böyle bir şeydir. varlığımın bütün antenleri açıktır. her şey ona vurur, yansır. kalır. bu yüzden gövdenin yazıcılarıdır sanatçılar. hem ondan daha yüce, daha tükenmez ne vardır? bunun için nietzsche, "şimdilerde bedenden daha sağlam inanılacak ne var?" demez mi? dünyayı depolar gövde. oraya kurulur. her türlü değişimi gövde yaşar. gövdeyi dinlemek yeter hem. her türlü duyum, daha dünyanın yabancısı olduğu, bilmediği duygular, yeni algılar, sesler, renkler onda yansır. geçmiş, gelecek, şimdiki zaman olarak vardır gövdede. imgeleyen tek yaratık, tek yaratıcıdır. bu şeyleşmiş, kokuşmuş yaşamı daraltmak, genişletmek gövdenin elindedir. hem dünya gövdenin tasarımından başka nedir ki? her şeyi dile çeviren de odur. sözsel, yazınsal tarihin seyir defteridir gövde. bilinen, bilinmeyenin kütüğüdür.

nasib ve gabriela

jorge amado

susamıştı; mutfağa gidip testiden su doldurdu. amcasının dükkanından getirdiği elbise ve sandalet paketini görünce bir duraksama geçirdi. en iyisi bunları yarın vermek ya da noel hediyesi gibi kapısının önüne bırakıvermekti; hizmetçi bunu uyanınca görürdü. gülümsedi ve paketi aldı. mutfakta kana kana su içti. o gün servise yardım ederken içkiyi fazla kaçırmıştı.

ay ışığı, gökyüzünün tepesinden papaya ve guava ağaçlarının yetiştiği bahçeyi aydınlatıyordu. hizmetçi odasının kapısı açıktı. sıcak yüzünden belki. filomena'nın zamanında hep kilitli olurdu. ihtiyar kadın, bütün serveti olan aziz resimlerini çalarlar diye hırsızlardan korkardı. ay ışığı odayı aydınlatmıştı. nasib ilerledi. paketi yatağın başucuna bırakacaktı. uyanır uyanmaz görür, yerinden fırlar ve belki yarın gece..

bakışlarını loş odada gezdirdi. ay ışığı yatağa vurmuş, bacağının bir kısmını aydınlatmıştı. nasib o gece risoleta'nın koynunda uyuyacağını ummuştu. bu umutla kabareye koşmuş, kızın bu işteki kent fahişelerine taş çıkaran ustalığını anımsayarak düşlere kapılmıştı. ama hevesi kursağında kalmıştı. şimdi gabriela'nın esmer bedenini, yataktan sarkan bacağını görüyordu. yalnız bunları mı; yamalı örtünün altından karnının ve memelerinin şeklini seçebiliyordu. memelerinden biri örtünün altından fışkırmıştı. nasib gözlerini kırpıştırdı. karanfil kokusu başını döndürüyordu.

gabriela uykusunda kımıldadı, arap odaya girdi, elini uzatmıştı; fakat uyuyan bedene dokunmaya cesaret edemiyordu. acele gereksizdi. ya haykırırsa, ya rezalet çıkarırsa, ya çekip giderse? yeniden aşçısız kalır ve bunun gibisini bulamazdı. paketi bırakıp çıkmak en iyisiydi. yarın işe biraz geç gider, güvenini kazanır, sonunda gönlünü fethederdi.

paketi koyarken eli neredeyse titriyordu. gabriela irkildi, gözlerini açtı, tam bir şey söyleyecekti ki, ayakta durmuş kendine bakan nasib'i gördü. içgüdüsel bir hareketle örtüyü çekti; ama şaşkınlıkla ya da kurnazlıkla kayıp düşmesine yol açtı. doğruldu, çekinerek gülümsedi. ay ışığında iyice görünen memesini saklamaya kalkışmıyordu bile.

nasib, "size hediye getirdim." diye kekeledi. "yatağınızın üzerine bırakacaktım. henüz içeri girmiştim.."

kız gülümsüyordu. korkudan mı? yoksa ona cesaret vermek için mi? ikisi de mümkündü. çocuksu bir duruşu vardı; bunda hiçbir kötülük yokmuş gibi, böyle şeyler hakkında hiçbir şey bilmiyormuş, baştan ayağa safmış gibi memelerini ve bacaklarını hiç gizlemiyordu. elini uzatıp paketi aldı.

"teşekkür ederim bayım. tanrı da size versin."

sicimi söktü. nasib onu dikkatle süzüyordu. aynı güler yüzle elbiseyi üzerine tuttu, eliyle okşadı.

"ne güzel.."

sonra ucuz ayakkabılara baktı. nasib soluk soluğaydı.

"öyle iyisiniz ki, bayım."

istek nasib'i sarıyor, boğazını tıkıyordu. kızın görünümü başını döndürüyor, karanfil kokusu sarhoş ediyordu. kız elbiseye bakarken o saf çıplaklığı bazen kapanıyor, bazen ortaya çıkıyordu.

"ne güzel!" sizi epey bekledim, yarınki yemekler için bilgi almak istiyordum. ama geç olunca gelip yattım."

"çok işim vardı." nasib güçlükle konuşuyordu.

"zavallı efendim.. yorgun değil misiniz?" elbiseyi katladı, ayakkabıları yere bıraktı.

"verin, çiviye asayım."

eli, gabriela'nın eline değdi. kız gülmeye başladı.

"bu el ne kadar soğuk!"

nasib kendini daha fazla tutamadı. kolunu kavradı, öbür eliyle de ay ışığında görünen memesini aradı. kızı kendine doğru çekti.

"benim güzel efendim."

karanfil kokusu odayı doldurmuştu; gabriela'nın bedeninden yayılan sıcaklık nasib'i sarıyor, tenini yakıyordu. ay ışığı, yatağın üzerinde solup gidiyordu. bir solukta, öpücükler arasında gabriela'nın baygın sesi, "benim güzel efendim." diye yineliyordu.

mad men

yatağa öfkeli girmeyeceksin.

erkekler sürprizlerden nefret eder. sorarsan kimse sevmez gibidir ama gerçekleştiğinde mutlu olur herkes.

istikrar, başarmakla başarmamak arasında geriye atılmış bir adım demektir.

annem hep derdi ki bir kadın eşini her gün şaşırtmalıdır. bu yüzden evdeki tuvalette kilit yoktu.

evliliğin ilk yılında her sefer için kavanoza bir peni koysan, sonra ikinci yıl her seferinde bir peni alsan elinde ne kalır biliyor musun? bir kavanoz dolusu peni.

"ben en iyiyim." böyle konuşuyorsan, değilsin demektir.

eski bir deyiş vardır: kızılderili topraklarına gidenlere, kızılderilileri tanıyan biri gerekir.

"kim ki yargılar başkasını, gün gelir yargılanır kendisi."

köylünün biri yeni komşusunun kapısını çalmış. "n'aber komşu?" demiş. "yakınıma taşınmanın şerefine senin için parti vereceğim. içki su gibi akacak. bol bol dans edip bol bol oynaşacağız." komşusu, "eğlenceli olacağa benzer, ben ne getireyim?" demiş. köylü şöyle demiş: "istediğini getir. sadece ikimiz olacağız."

piyanist

elfriede jelinek

istemeyen, sahiptir zaten.

önlem almak pişman olmaktan daha iyidir.

neden her zaman bu kadar ciddi? spor yapmalı; spor kahkahaya fırsat yaratır ve insan üzerinde genellikle olumlu etkisi olur.

her çocuk, eğer engellenmezse, içgüdüsel olarak pisliğe ve boka eğilimlidir.

tasarruf taksiye binmemekle başlar, ev alınmasıyla biter.

bedava olan sadece ölümdür, o da hayata mal olur.

acının kendisi zevk, yıkma, yok etme arzusunun sonucudur ve en yüksek biçimiyle zevkin bir türüdür.

duygu ve tutku, bir ruh kazandırmanın yedek güçlerinden başka bir şey değildir.

tek başına güzel bir yüz, çabuk tüketir kendisini.

eğer yetkisiz kişiler tarafından ele geçirilmişse bütün duygular her zaman gülünçtür.

tutku, prensip olarak daimi başarısızlığa duyulan aşktır.

aşk ancak sevilen varlık kıskanıldığında sevinir.

güven iyidir, kontrolse ondan daha iyi.

aşk her zaman kadının bütününü ele geçirir.

çok az kadın kendisi için doğru olanı sonuna kadar bekler; çoğu ilk geleni, çok azıysa iyi olanı alır.

bütün başlangıçlar zordur.

aşık olanlar birbirlerinin en derin bölgelerine girebildiklerini, açıklanabilecek sırlarının kalmadığını sanırlar.

bütün mülk sahiplerinin, ilk önce ve acılar içinde kıvranarak öğrendikleri şey şudur: güvenmek iyidir; fakat kontrolü elden bırakmamakta her zaman fayda vardır.

insan, sahip oldukları kadardır.

karşı cinsler aslında her zaman karşıt şeyler ister.

insanın kendisini başkasından gelen talebe göre değerlendirmesi sevginin ön koşullarından biridir.

keçiyle karşılaşmadan önce kurdun en iyi arkadaşı kendisidir.

aşk her zaman kadının bütününü ele geçirir. aşkı tamamen harcamak ve kalan bozuk parayı tezgahın üzerinde bırakmak kadının dürtüsüdür.

çabalarımız için hep ödül bekleriz; ama başkalarının çabalarının ödüllendirilmesine gerek olmadığına inanırız nedense; onları daha ucuza elde etmeyi umarız her zaman.

kadın gitti, erkek de gitti; yeryüzüyle gökyüzü, bir an gevşettikleri ellerini karanlıkta yine sıkıca tuttular.

yanlışlıklar komedyası

william shakespeare

felakete uğramış bir zavallının ağladığını görünce

ona susmasını öğütleyip sabır dileriz

ama aynı ağırlıkta bir acı bizim üstümüze çökse

onun kadar, belki de daha fazla, dizimizi döveriz

şu gökkubbenin altında, toprakta, denizde, havada

sınırsız olan hiçbir şey yoktur

o sensin, benim en değerli parçam

gözümün daha parlak gözü, gönlümün en aziz yüreğisin

besinim, servetim, tatlı umutlarımın hedefi

dünyamın tek cenneti, göklerden tek isteğimsin

kıskanan bir kadının zehir saçan dırıltısı

daha öldürücü bir zehirdir kuduz köpeğin dişinden

ne olur tatlı dinlenceler engellenince

ne olacak, çılgınlık ve umutsuz bir melankoli

ardından da haşin ve huzursuz bir umutsuzluk

yemekte, eğlencede ve hayatı koruyan dinlencede

rahatsız edilmek insanı da, hayvanı da deli eder

bir iftira başka iftiralar doğurur

bir yerleşti mi sonsuza kadar kalır

american beauty

sam mendes

örnek bir babaya ihtiyacım var. eve ne zaman kız arkadaş getirsem külotuna boşalan bir abazana değil.

erkeklerin beni arzulamasına alışkınım. daha 12 yaşımda başladı. ailemle yemeğe giderdim. her perşembe akşamı, red lobster'a. bütün erkekler bana bakardı. ne düşündüklerini bilirdim. okulda oğlanların mastürbasyon yaparken beni düşündüğü gibi. hoşuma giderdi. hala da gidiyor. tanımadığım insanlar bana bakıp, beni becermek istiyorlarsa gerçekten manken olma şansım var demektir ve bu harika. çünkü hayatta en berbat şey, sıradan biri olmaktır.

olması gereken her şey, er ya da geç, oluyor.

"orduya nasıl katıldın?" "bakın çavuş. 3 nedenim vardı. bir: vatanseverim, iki: ülkemi seviyorum ve üç: beni enselediler."

"ne yapıyorsun?" "hiçbir şey." "mastürbasyon yapıyordun." "hayır yapmıyordum." "evet yapıyordun." "tamam, o zaman vur beni. mastürbasyon yapıyordum. doğru, maymunu tokatlıyordum. elden bozduruyordum. canavarıma merhaba diyordum."

gerçekleri inkar etmenin gücünü asla hafife alma.

görevim temelde nefretimi maskelemekten ibaret, yetkili pisliklere olan nefretimi. ve günde en az bir kez tuvalete kapanıp mastürbasyon yaparak cehenneme bu kadar yakın olmayan bir hayatın fantezilerini kurmak.

başarılı olmak için sürekli başarılı bir imaj yaratmak zorundasın.

kar yağışına dakikalar kalan günlerden biriydi. hava elektrik yüklüydü. neredeyse duyabiliyordun. ve bu torba oradaydı. benimle dans ediyordu, oynamam için yalvaran küçük bir çocuk gibi. 15 dakika için. işte o gün fark ettim; her şeyin ardında hayat vardı ve iyilik dolu, inanılmaz bir güç. korkmak için hiçbir neden olmadığına inanmamı istiyordu. hem de hiç. video, zavallı bir bahane, biliyorum. ama hatırlamama yardım ediyor. hatırlamaya ihtiyacım var. bazen.. öyle çok güzellik var ki dünyada. dayanamayacağımı hissediyorum. ve kalbim içine kapanacak.

bugün hayatınızın geri kalanının ilk günü.

"sorunları bulup bizi korkutma güçlerini yok etmek. benmerkezci hayatın sırrı bu. yaptıklarınızın sorumluluğunu kabullenip, çözümleri bularak sürekli kurban olma kısır döngüsünden kurtulursunuz. kurban olmayı seçmişseniz kurbansınızdır." "kurban olmayı reddediyorum."

sanırım başıma gelen şey için fena halde kızabilirdim; ama dünyada bunca güzellik varken kızgın kalmak oldukça zor. bazen hepsini bir anda görüyormuşum gibi geliyor ve bu çok fazla. kalbim, patlamaya hazır bir balon gibi doluyor. sonra sakinleşmeyi hatırlıyorum, tutunmaya çalışmaktan vazgeçmeyi. o zaman yağmur gibi üstümden akıp gidiyor. ve sonsuz bir minnet duyuyorum küçük, aptal hayatımın her bir anı için. eminim neden bahsettiğim hakkında hiçbir fikriniz yok. ama merak etmeyin. bir gün anlayacaksınız.

bir yazarın güncesi

virginia woolf

ilk dilim her zaman en lezzetlisidir.

gitgide daha çok, dürüst kalmış yegane insanlar sanatçılarmış gibi geliyor bana; sosyal reformcular ve hayırseverler insan kardeşlerini sevme kılıfı altında nice haysiyetsiz arzuyu barındırıyorlar.

montaigne: önemli olan hayattır.

usta bir yazarın ustalığının işareti, döktüğü kalıbı fütursuzca kırabilmesindedir.

kendini yeniden yazının kayasına bağlamanın yolu şu: önce açık havada egzersiz. ikincisi iyi edebiyat okumak. edebiyatın ham malzemeden yapıldığını düşünmek hata. insan hayattan dışarı çıkmalı, insan dışsallaşmalı, çok çok yoğunlaşmalı; hep tek bir noktada, karakterinin sağa sola saçılmış parçalarından beslenmek zorunda olmamalı, beyninde yaşamalı.

john keats: övgü ya da yergi, soyut güzellik aşkı, dolayısıyla kendi eserlerinin en acımasız eleştirmeni olan kişi üzerinde sadece anlık bir etki yapar.

hiçbir yaratıcı yazar çağdaşı bir yazarı kaldıramaz. yaşayan eseri kabul edebilmek çok zor; yanlı oluyorsun, eğer sen de aynı işi yapıyorsan.

dostoyevski: insan yazarken derin duygulardan yola çıkmalı.

insanın gözü önünde beliren bir fikir ne kadar karmaşıksa hicve o denli az uygundur; insan ne kadar çok anlarsa, özetlemeye ve çizgiselleştirmeye o denli daha az yatkın olur.

shakespeare: asıl sevinç, bir şeyi yapmaktadır.

insan zihnin incisini salgılamasını istiyorsa onun, nesnesinin üzerine rahatsız edilmeksizin yerleşivermesine izin vermeli.

övgü olmadan da yol alabilirim.

e. f. benson: insan kendi içinde yeni derinlikler keşfetmelidir.

ardı arkası gelmek bilmeyen arkadaş ziyaretleri de tek başına eve kapanmak kadar kötü.

charlotte bronte: kitaplarım bana sadece ıstırap verdi.

yalnızlıkta yaratılacak hiçbir şey kalmıyor. bu kadar hızlı ve çekici olmasının nedeni bu. insanı kitabı elinden bırakıp düşünmeye götürecek bir şey yok.

nasıl da sürü hayvanlarıyız hepimiz; en çok hayal kırıklığına uğramışlarımız bile.