her insan çektiği acıya benzer.insan hiçbir zaman tanıyamaz başka bir insanı; ama zaman zaman onu hiç mi hiç tanımadığı duygusundan kurtulur. bir insanı aklı yoluyla tanımaya kalkmak, zamanı hiçe saymak üzere girişilmiş boş bir denemedir.
bir erkeği en çok çekici kılan şey, güçle güçsüzlüğün birleşmesidir.
kadın için kendini vermek, erkek için de sahip olmak, varlıkların akıl erdirebileceği biricik iletim yoludur.
hiç kimse yaşamı yadsıyarak yaşayamaz.
dünyaya boş veren bir adam, gerçek bağlılığa, kendini verişe rastladı mı, hapı yuttu demektir.
en büyük acı, tek başınayken çekilen acıdır. bu acıyı dile getirmek bile insanı rahatlatır; yalnız, insanlar da en çok kendi içlerindeki acıları dile getiren sözcükleri bilirler.
bir kadını açıklamaya kalkan düşüncede şehvet kokusu vardır. bir kadını tanımaya kalkmak ya ona sahip olmak ya da ondan öç almak demektir.
bir insanın tanınması olumsuz bir duygudur; olumlu duygu, yani gerçek, insanın sevdiği varlığa sonuna dek yabancı kalmasının yarattığı bunalımdır.
insanoğlu edimlerinin, yaptığı şeylerin, yapabileceklerinin toplamıdır. başka bir şey değil. şu ya da bu kadın ya da erkeğe rastlamak yaşamımı değiştirmez; kendi yolumu izlerim.