burukluk

murathan mungan

neden hep bir hüzün, hep bir burukluk anımsanır; yollarından, yanlarından geçerken kentlerin, küçük kasabaların? havada bir top asılı kalır sanki. ip atlayan bir kız havada, koşuşan çocuklar, bisikletli delikanlılar, seyyar satıcılar, balkondaki çiçekleri sulayanlar, çamaşır asanlar, her şey, her şey havada.. ve sanki her defasında geri dönsek, dönebilsek kaldıkları yerden sürdüreceklerdir hayatı. bütün hayatı tutmak isteriz, hepsi kaçar avucumuzdan. yalnızca başkalarınınki değil, en başta kendi hayatımızdır kaçan. bütün kentlerde, bütün ülkelerde, bütün hayatlarda olma isteği neden? hayata en yakın, ölüme en uzak olmak mıdır tüm bu çırpınmalar? ama gerçekte ölüm gelir bunların ortasında bulur bizi.