yaratıcılığımızı uyandıran herkes içimizde çeşitli şekillerde yaşamaya devam eder. dünyadaki en önemli ölümsüzlük budur.ilk aşk insanda daima sonsuzluk tadı bırakır. hayatın geri kalan kısmı o sonsuzluk tadını yeniden bulmak çabasıyla, ona tekrar tekrar dokunmak arzusuyla geçer.
modern insan kendi kişisel mitolojisini yaratan insandır.
edebiyatı yoksul olan ülkelerin tatilleri de yavan olur.
georges bataille'ın söylediği gibi, kötülük bilinci olmadan iyiliğe özlem duyamayız. "iyiliğe susamasak" diyor bataille, "kötülük bizde sadece bir dizi kayıtsızlık duygusu yaratırdı." bataille'a göre bilgelik katılmamış öfke yararsızdır.
edebiyat, bütün acılara rağmen hayata "evet" demek gücünü verir, bize yaşamayı öğretir.
şiirin en büyük özelliği, pratik hiçbir işe yaramamasıdır.
aşk bazen sadece aşktır, ille yüce bir amaca hizmet etmeyebilir; hayat da her zaman kurallara sığmayabilir; iyilik de vardır kötülük de; sanatın işi bunu olduğu gibi görmektir.
bilgelik tutkunun diğer yüzüdür.
rastlantı ya da sürpriz gibi görünen olaylar aslında yarı yolda bıraktığımız süreçlerin yeniden su yüzüne çıkması değil midir? kaybolan bir kedinin ne yapıp edip mutlaka evini bulması gibi, gelir ve bizi bulurlar. bir konuda kendimize yalan söylemişizdir. yalanın ortaya çıkması "sürpriz" olur bizim için. kendimizi ya da başkalarını yeterince aldatamamışızdır.
şehir her an her sokağında mevcuttur; çünkü daima başka yerdedir. şehirde yaşanan ilişkiler de bu yüzden şeffaf değildir hiçbir zaman; çünkü bütün diğer ilişkiler tarafından koşullanır. coğrafi açıdan ne kadar kesin sonlu bir örgütlenme de olsa, şehir duygusal açıdan sonsuzdur, tüketilemez. bir "hiper metin" gibidir şehir, sürekli değişir. o sonsuz metnin içinde devinen sonlu hayatlarımızın yol işaretleri yoktur.