doğduğum yüzyıla veda

murathan mungan

ayların en zaliminde doğmuşum

okuma yazma öğreniyorum yıllardır

başka çağlardan kiraladığım odalarda

çalışıyorum geleceğe

ve şimdiki takvimin duvarındayım

zamansız pencerede

doğru okunmuşsa kitaplar -bir hayat, 'çok kişi' yaşanmışsa

artık her çelişkide bir dram güzelliği, bir ağıttan silkinen tragedya inceliği

bir yanımda o yaman geyik -ormansız gezdiremediğim-

sonra mürekkep karanlığı -yazarken yalnızlığım-

tenimde buram buram sahtiyan -arta kalan avlardan, avcılardan

ve kaşımın tetiğinde titreşip duran nişan

yani ki eksik babalardır bazı çocukların bütün eşcinselliği

ay battı batacak, deniz uykusuz

harmaniyemin etekleri dalga beyazı

aldırma be sevdiğim

her hasrette vardır elbet yarım kalmış bir yaz fırtınası

çünkü hiçtir bütün duygular

korkunun verimi yanında

bazı sözler karanlıkta söylenir

bazı sözler hiçbir zaman

kil ve dilden yapılıyor bütün putlar

kötülük her çağda din değiştiriyor

güncelin argosu tutsak alıyor herkesi

silahlar ve bankalar konuşuyor gün ortasında

tedirgin ruhlardır

başkalarının zamanlarını değiştiren

kendi bedenleriyle

güzelliğin ön şartı kayıtsızlıktır

kalıntıları ne kadar ipucuysa bir antik kentin

o kadar biliyoruz nedenlerini ve sonuçlarını

ayrılınca adını aşk koyduğumuz o şeyin

masumlar ne anlatır yüzlerinde

cennet, neyi yitirdikten sonra aramaya başladığımız şeydir

içimizdeki boşluktan başka nedir ki ölüm

bu boşlukla nereye gidilebilir

ne kadar sevsek o kadarız

sözlerini giyinmediğimiz şehirler bizi almazken

surların uyruğuyuz hepimiz

susuzluğa dayanıklı sesimizde

hülyalı adamların mırıldandığı

çöl şarkıları, su yorumları, bozulmamış yeminler

bütün zamanlarda birden yaşayanlar bilir

zaman geçirgendir

büyük rüyalar uzun sürer

hangi insan sonuna dek şair kalabilir ki

babası cüce olanlar

gün gelir başkasının yoluna duran dev olurlar

ortalamanın iktidarı her şeyi böylesine kirleten, sevgilim

budala çoğunluğun öldürücü hakları

tarihin yatay eğrisi

sığda sertleşmenin çelik suları

ortalamanın iktidarı bizi böylesine öldüren, sevgilim

insanlar ya ölürler ya terk ederler bizi

yalnızlık

yalnızca yalnızlık çizer kaderimizi

aşk da bir çeşit intikam, insan bunu da öğreniyor öldürüldükçe

ette dönen bıçak, şiirde akan kan

kalpte büyük zaman durmadıkça

bir tek gece vardır insanın hayatında

ömür boyu sürer nöbeti

izin vermiyor içimdeki eşik

onca yol tarif ettim, şimdi bilmiyorum

araf mı dumrul mu geçemediğim

yürüyüp geçsem içim duracak sanki

dursam, kederimden öleceğim

kağıttan önce içinde acır insanın

beklemiş şiir

kafes örgüsünün dilimlediği dilde

sözcükler gafil niyetler galat

ne söylesen eksiktir

ilk hecenin bulunuşundan beri

dil fezada tek başına

payına düşen

nereye kadar

gidebildiğindir

onunla

iyi ol, sağ ol, uzak ol

ama bir daha görme beni