bence bir kimse, başkasından hiçbir şey beklemeden, kendi kendine mutlu olabilir; yeter ki şu üç şeye riayet etsin:birincisi, hayatın bütün hal ve şartlarında neyi yapıp neyi yapmaması gerektiğini bilmek için daima aklını mümkün olduğu kadar iyi kullanmaya çalışmalıdır.
ikincisi, aklın ona öğütleyeceği her şeyi, ihtiraslarının ya da iştihalarının aldatmasına kapılmaksızın sağlam ve değişmez bir kararlılıkla yerine getirmelidir ve işte bence erdem sayılması gereken şey bu kararlılığın sağlamlığıdır.
üçüncüsü, o kişi böyle elinden geldiğince akla uygun olarak davranırken, sahip olmadığı bütün varlıkların tamamen iktidarı dışında kaldığını düşünmeli ve böylelikle, onları asla arzulamamaya kendisini alıştırmalıdır; çünkü, hiçbir şey arzu kadar, esef ya da pişmanlık kadar bizi mutlu olmaktan alıkoyamaz.
eğer her zaman aklımızın buyurduğu şeyleri yapacak olursak, olaylar sonradan bize yanıldığımızı gösterseler bile, pişmanlık duymamız için hiçbir zaman bir neden bulunmayacaktır; çünkü bunda bizim hiçbir kusurumuz yoktur.