her yerde acı var, ilk görev acıyı ortadan kaldırmak. acı aşkın parasıdır, aşk ve acı aynı çizgide yürüyorlar.ne kadar az seversek o kadar az tehdit altındayız. sevginin özü soysuzlaşıp ürpermektir. severek başkaları için ürpermeyi öğreniyoruz ve kaygı zincirini boynumuzda taşıyoruz. yazgılarımız en masum bakirelerin gözlerinde uyukluyor, en hayranlık verici kızların gölgesinde kölelik silahlarını kuşanmış yürüyor, yanılsama her kuşakta yeniden doğuyor, sarılıp kucaklaşmalar yanılsamayı sürdürüyor; yüzyıllar ve binyıllar var ki bunun tek çaresi cinsel perhizdir.
acının çaresi aşkınlıktır, hiçbir acı aşkınlığa direnemez. yol uzun değil, bizim erdemlerimiz de bu yolu kısaltır. erdemin ödülü alışkanlıklarımıza damgasını vuran düzendedir. çoğu zaman alışkanlıklar sayesinde varlığımızı sürdürdüğümüzden, sonunda alışkanlıklarımız en az doğal erdemleri bile doğallaştırırlar. biz de dönüşürüz ve sonuçta bizi dönüştüren hareketin elimizden kaçtığını fark ederiz. nihayet olgunlaşmışızdır ve belli belirsiz yol alarak doğa durumundan lütuf durumuna geçeriz.