rezalet

nietzsche

çalışmak bir rezalettir; çünkü hayatın kendisinin bir değeri yoktur. ama eğer hayat sanatkârane hayalin baştan çıkarıcı süsleri içinde parlıyorsa ve şimdi gerçekten bir kıymeti var görünüyorsa, çalışmanın bir rezalet olduğu sözü o zaman da geçerlidir. hem de sırf hayata devam etmek için savaşan bu insanın sanatkâr olabileceğinin imkansızlığı duygusu içinde. daha sonraki devirlerde sanat ihtiyacı olan insan değil, köle belirliyor genel tasarımları. yani yaşayabilmek için, doğası gereği bütün ilişkilerini yalancı adlarla adlandırmak zorunda olan biri olarak. insan onuru, iş onuru gibi aldatmacalar kendi kendinden saklanan köleliğin zavallı ürünleridir.

kölenin bu tür kavramlara ihtiyaç duyduğu, kendi hakkında ve kendisi dışındakiler hakkında düşünmeye heveslendirildiği bu çağ ne kadar zavallı!  kölenin suçsuzluk halini bilgi ağacının meyvesiyle yok etmiş olan zavallı baştan çıkarıcılar! şimdi bu adam bu tür saydam yalanlarla, sözde "herkesin eşitliği" ya da "insanın temel hakları", insanın insan olmadan dolayı hakkı ya da işin onurunda, biraz daha derin bakışlı herkes için aşikâr yalanlarla günbegün oyalanmak zorunda. hatta anlamasına izin bile verilmez. hangi basamakta ve hangi yükseklikte ancak şöyle böyle onurdan söz edebileceğine, yani asıl bireyin tamamıyla kendini aştığı ve artık hayatının bireysel devamının hizmetinde üremek ve çalışmak zorunda olmadığı yerde bile.